Mijn meest gelezen blogs in 2016, het lijstje.

Op mijn blog zal je niet veel lijstjes vinden, maar dit is een opsomming van blogs die het vermelden zeker waard zijn! Daarom, beste lezers, hier een lijstje van mijn meest gelezen blogs in 2016. 

Is het omdat de naam bekendheid heeft, of omdat het gewoon prachtige creaties zijn? Maar deze blog haalt de meeste leescijfers: een bijzonder Nederlands bedrijf in de kijker! Een bruidsmode - fabrikant die zo uniek is omdat zowel hun design als productie plaats vindt in Nederland.

" Creations of Leijton "

Op plaats twee in mijn lijstje staat mijn nieuw project: "Kunst met Karakter". Ik koop dat we veel nieuwe kunstwerkjes te zien krijgen in 2017, dat word mijn nieuwe voornemen voor het nieuwe jaar. Want in ieder van ons zit een kunstenaar, iedereen kan Kunst maken! Of je nu een kuisvrouw bent, of een baas van een bouwonderneming! Heb je autisme of heb je een handicap voor de rest van je leven? Iedereen is uniek, en dat is mijn boodschap voor dit project! 

Nummer drie in dit top 5 lijstje gaat naar: Sabine Klykens, een ervaren Verzorgende wonende in Nederland Moerdijk. In deze blog zet ik haar samen met de Mantelzorg extra in de kijker. Omdat ik zoveel bewondering heb voor haar zelfstandige job waar ze persoonlijke begeleiding aanbied, maar ook zoveel meer... Haar doel: het aangenamer maken voor andere mensen, en ze een lach op hun gezicht toveren. Dikke pluim voor alle mantelzorgers die dag in, dag uit zorg aanbieden bij mensen die het nodig hebben!

 

In deze opsomming heb ik nummer vier te danken aan mijn mama. Telkens post ik een blog als er iets nieuws komt op haar bijzondere pagina: Oma Emotie

Hier heeft ze een ongekend gedicht vanonder het stof gehaald. Een sprookje dat iedereen wel kent, maar hier geschreven door haar grootmoeder in Lovendjoel in maart 1980. Roodkapje en de wolf, maar verwacht niets... Want deze loopt helemaal anders af!

Als laatste van deze reeks blogs in mijn lijstje, geef ik jullie mijn artikel: "Een goeie keuze." Het gaan hier om een persoonlijke ervaring met onze drie kinderen. Over mama gevoelens die zich zorgen maken om de toekomst, echter ook gevoelens van trots... Wat ben ik fier op de goeie keuze die ze in dit verhaal maken!

Wat vonden jullie van mijn lijstje blogs? Voor mij roept het alvast een heleboel herinneringen op... Welke blog raakt jullie het meeste? Ik nodig al mijn lezers uit om eens tussen mijn blogs te rollen. Dat kan bij de zoekfunctie rechts op mijn pagina. Of blader eens door de maanden heen... Maar je kan ook naar de pagina: "Een regenboog in schuifjes." gaan. Daar zie je verschillende categorieën blogs in allerlei schuifjes gegoten... 

Veel leesplezier! En een gelukkig nieuwjaar 2017!

MaMa TeiGetje Silvy 

Kunst met Karakter 08

Terug een werkje van "R" dat aansluit bij zijn verzameling... 

voor Kunst met Karakter.

Wil je zelf meedoen? Dat kan nog altijd!

Mail naar: meerdaneenmama@gmail.com

Omdat in ieder van ons een kunstenaar zit!

MaMa Silvy

Kerstmis liefde voor elk kind.

Christmas Time... Het is een periode waarin mensen vaak gaan nadenken over het voorbije jaar. Ze gaan ook aandacht geven aan de boodschap van vrede. Even komen ook kinderen uit arme landen in beeld. Word pestgedrag aangepakt. En gebeuren er hopen inzamelingen voor goede doelen. Ik heb er allemaal veel waardering en respect voor.

Maar waarom krijgen deze punten alleen de laatste weken van het jaar wat aandacht? 
Waarom kunnen ze niet een heel jaar in de kijker staan? 

Ik denk dat het aan dat unieke kerstgevoel ligt, het is koud buiten en binnen branden de lichtjes. Er staat lekker eten op tafel en de verwarming draait zodat niemand kan klagen. Het is overal versierd en de pakjes liggen onder de kerstboom. In de Amerikaanse films op tv is alles perfect en zo moet het hier onder ons dak ook zijn: zorgeloos en een overvolle gedekte tafel. 

Maar het is niet overal zoals dat perfecte plaatje. Er zijn arme gezinnen die geen geld hebben om een tweede gang eten op tafel te zetten. Of ouders die niet het duurste cadeau onder de kerstboom kunnen leggen. Het kan je buurman zijn, die kerst anders moet vieren omdat het in de laatste week van de maand valt. Het kan ook die dame zijn, die je altijd mooi opgetut aan de schoolpoort ziet staan. Maar dat niemand weet dat ze bij haar vader moet gaan bij eten. Omdat ze haar ziekenhuisfacturen betalen belangrijker vind. Denk daar eens aan als je je benen onder tafel schuift bij het volgende bord eten. 

Ik denk ook aan die foto's die ik even geleden zag. Waar in een arme wijk zes zwarte kinderen rond één pot pap zitten met elk een lepel in de hand... Of een beeld van een meisje met een emmer water op haar hoofd, waar ze kilometers voor moet stappen... En ik zag ook een afbeelding van drie neefjes die zich buiten in één plas water moesten wassen... 

Armoede, niet alleen bij ons! Daar wil ik ook aan dacht aan schenken! 

Zo foto's van kinderen, als mama is dat natuurlijk mijn zwakte. Ik denk ook aan kinderen zonder mama of papa, eenzaam in een weeshuis. Wachtend tot de toekomst hun toelacht. 
Ik denk aan een tiener die gepest word op school, maar met niemand zijn gevoelens kan delen. Ik denk aan een kind die zich niet thuis voelt tussen andere mensen omdat hij autisme heeft. Ik denk aan een kind die zijn ouders gescheiden zijn, en de feestdagen tussen ruzie en geklets moet doorbrengen. 

Wat ik wil zeggen: Kerstmis is niet voor iedereen een mooie tijd. Er zijn kinderen die deze dagen maar al te graag zo snel mogelijk gepasseerd zien. Daarom wil ik even stilstaan bij die kinderen... 

Voor hun is mijn wens: dat iedereen de warmte van liefde mag voelen! 
Niet alleen met deze feestdagen, maar een heel jaar! 

MaMa Silvy

Merry Christmas 2016

Wij hebben met Kerstmis 

maar één grote wens.

Naast een goeie gezondheid en geluk, 

ook liefde voor elke mens. 

Dat elk kind de warmte van een gezin mag voelen,

zonder ruzie en pijn. 

Dat er geen oorlog meer is, 

dat zou ook fijn zijn! 

Dat is onze grootste wensdroom: 

niet alleen met Kerstmis

maar het hele jaar, 

vrede en liefde

voor elkaar!

! Merry Christmas 2016 !

Liefs, MaMa Silvy

en Gezin

Kunst met Karakter 07

Mijn zoontje Ryan van 7 jaar is er helemaal door gebeten, 

ik denk dat hij 's nachts de nummertjes al voor zijn ogen ziet rond draaien... 

Vandaag een Kunstwerkje uit eigen huis: 

Geen idee hoelang deze moderne manier van puntjes verbinden al bestaat? 

Maar ik ontdekte het onlangs tussen de kruiswoordraadsels, 

waar zoonlief uit het 2 de leerjaar ook zo gek van is. 

En pas op, het lijkt misschien kinderspel,

maar deze lijntjestekening volledig afwerken is serieus concentreren! 

Want de nummertjes springen van hier naar daar, 

tot wel in de driehonderd!

Je hebt volle lijnen die doorlopen en plots stoppen, 

plus je hebt er blauwe én rode.

En dan is het: "MaMa, kom jij eens kijken!?" 

Op drie dagen afgewerkt, dit is zijn allereerste! (Nogal Glad!)

Maar hé, ook dit vind ik Kunst met Karakter! *Fier!*

MaMa TeiGetje Silvy

Teruggevonden Geluk

Kunst met Karakter 06

Veel kleur schakeringen en uren aan werk, ik geloof het meteen als onze

jonge kunstenaar deze tekening aan me liet zien...

Heel magnifiek en afgewerkt met die mooie details!

Dank u wel "R" !  

MaMa TeiGetje Silvy

Kerst sfeer in blokjes.

Verleden jaar leerde ik een trucje kennen om de origineelste kerstboom in huis te hebben. Met het motto: "Klein maar dapper!" stond deze kerstboom twaalf maanden geleden op onze kast te pronken. Samen met een heleboel rendieren die hopelijk dit jaar nog eens terugkomen...

Dit jaar hebben de creatieve kronkels in mijn hoofd ook weer hun beste beentje laten zien met mijn nieuw bouwwerkje. Nu staat er ook nog de Kerstman naast. Welke cadeautjes zouden er in zijn zak zitten? Ik ben benieuwd wat hij dit jaar meebrengt... 
Oh dennenboom, oh dennenboom, ... Ho Ho Ho! 

MaMa TeiGetje Silvy

Energie Top Drie, voor Lisa In The Sky.

Deze week mocht ik op bezoek bij:

Ik schreef een korte blog over drie dingen waar ik energie uithaal,

waar ik gelukkig van word en van kan ontspannen. Lees je mee?

MaMa TeiGetje Silvy voor Lisa, Bedankt voor deze samenwerking!

Mijn verhaal op Firma Mama

Lang heb ik er naar uitgekeken, want soms gaat dat zo met gastenblogs schrijven: 

dan sta je even in de wachtlijst... 

Maar geen probleem want zo was de spanning voor mij extra opgebouwd!

Hier is weer een emotionele gastenblog van mij,

en wat een aangename samenwerking! Bedankt! 

Gisteren op bezoek bij:

Firma Mama

https://www.facebook.com/www.firmamama.nl/

Voor mij is het weer een stap verder in mijn proces

rond zelfvertrouwen en mezelf zijn... Mezelf aanvaarden. 

Want ik heb het sterke gevoel dat ik met deze blog online te zetten, 

er weer een steen afgebroken is van die hoge muur rondom mij... 

WereldLichtjesDag

Had ik het kaartje op de tafel op mijn werk met de kaars ernaast niet opgemerkt, dan had ik het niet geweten. Maar vandaag is een speciale dag om overleden kinderen te herdenken, het is WereldLichtjesDag! Ik brand alvast een kaarsje mee... Om aan elke familie steun te schenken en hun te laten weten dat ze er niet alleen voor staan!

MaMa TeiGetje Silvy

Collega's.

Collega's op het werk zijn zo waardevol... Dit jaar heb ik geleerd om daar even bij stil te staan. Of je nu fulltime werkt of halftijds, de tijd die je met je collega's doorbrengt neemt een groot deel in van je planning. Daarom is teamsfeer zo belangrijk, je moet je goed voelen in een team en jezelf kunnen zijn. Teamwork is daarnaast ook een prioriteit, want wat ben je zonder duidelijke afspraken en regels? 
Ik denk nog vaak aan mijn oude collega's... Ik heb vrienden voor het leven gemaakt! Maar ik ben gelukkig met de stappen die ik gezet heb, want die hebben ervoor gezorgd dat ik nu met een vast contract het nieuwe jaar kan starten! Bedankt aan mijn nieuwe lieve collega's om mij zo warm op te vangen! 

MaMa TeiGetje Silvy

Ontdekte je deze spectaculaire performance al? Amazing!

Hebben jullie al kennis gemaakt met Riverdance? Wie kent Michael Flatley die de dansshow Lord of the Dance oprichtte? 

Ik leerde hun spektakel meer dan tien jaar geleden kennen en ik ben nog steeds stapelverliefd op hun Ierse muziek en tapdansen. Het is meer dan wat tikken op de grond en noten achter elkaar. Het is een fantastische theatershow op een hoog artistieke niveau die je meeneemt op een reis van gevoelens en ritme. Van gitaar tot drum, van dans tot engelenzang, elke keer weer raakt die muziek me in het diepste van mijn ziel. Mijn hart slaagt een tik over, of mijn buik draait rondjes. Ik word er helemaal enthousiast van, de ene moment zou ik staan springen. De andere moment ben ik totaal ontspannen. Voor wie vind dat ik overdrijf, moet maar eens een optreden van hun bekijken. Ik zag ze al twee keer live, en nog steeds sta ik vol bewondering en ademloos te kijken naar die schitterende opvoering.

Wist je dat Riverdance oorspronkelijk een zeven minuten voorstelling was in het Eurosongfestival van 1994? Het publiek ging toen al rechtstaan! "Amazing!" en "Spectacular performance!" Klonken de commentaren. Meteen waren ze heel populair, het bedrijf breide hun prestaties uit en groeide tot de dansvoorstelling van nu. 

Ook een keyboard, saxofoon, viool en accordeon vullen de dansers aan met hun begeleiding. Ken je de Uilleann Pipes? Een instrument dat gelijkenissen heeft met en doedelzak maar veel coördinatie vraagt. En heb je al gehoord van de Gdulka, Kaval en Bouzouki? Laten we ook de drums niet vergeten die zeker een essentieel onderdeel zijn.

Klik hieronder voor een volledige show van Riverdance in 2002. Deze vind ik een van de beste om naar de kijken. Mijn favoriet! Zet je geluid goed omhoog en geniet van de ambiance! 

MaMa TeiGetje Silvy

Bron: Wikipedia en You Tube. 

Mijn Kinderwensen bij Twijfelmoeder, Deel 2.

Onlangs schreef ik een geweldige gastenblog over mijn kinderwensen

voor Twijfelmoeder.nl in haar Lezerspost.

Lees hier deel 1.

Ik heb al verschillende gastenblogs mogen schrijven,

maar deze schiet er toch wel bovenuit!

Ik vind het schitterend, en ik ben echt fier

dat ik deze met jullie mag delen! 
Lees hieronder mee met deel 2... 

Bedankt Patricia de Ryck

voor deze unieke samenwerking!

In de kijker: De BOOMhut.

Als tiener leerde ik Hilke Scheerlinck al kennen als een sociaal persoon, altijd klaar met een luisterend oor. Maar toch had ik toen nooit kunnen voorspellen wat voor een fantastisch initiatief ze nu uit haar hart zou toveren! Want ze richtte samen met Eline De Bruyne en Naomi De Bruyne vzw De BOOMhut op. Een unieke opvang voor kinderen met een beperking. 

Ze bieden dag- en nachtopvang aan in comfortabele en veilige ruimtes, aangevuld met de nodige zorgen en materialen. In een ruime aangepaste woning waar bv een snoezelruimte beschikbaar is. Het is daar een plek om tot rust te komen, en ook een grote hulp voor veel ouders die even op adem willen komen. Leer De BOOMhut kennen, en strooi het nieuws van deze schitterende organisatie bij iedereen rond!

MaMa TeiGetje Silvy 

http://www.vzwdeboomhut.be/

Tel: 0494 60 55 87   /  info@vzwdeboomhut.be   /  Kerkstraat 40, 2850 Boom

Gasten Blog van Iris

Sinds ik ziek ben, valt het mij op dat mensen mij anders behandelen. Sommigen hebben medelijden, anderen vinden dat ik niet moet zeuren en wat harder op mijn tanden moet bijten. En nog anderen reageren dan weer ongelovig als ze horen dat ik reeds zolang thuis ben. Maar allemaal (op slechts een handjevol uitzonderingen na) behandelen ze me anders dan ervoor. Raar. Alsof ze eerst ‘de zieke’ zien en dan pas mij. Mijn verpakking is misschien niet meer intact, mijn batterijen lopen sneller leeg en moeten langer opladen. Maar als je daar doorheen kijkt, ben ik nog steeds dezelfde.

Alhoewel. Als ik erover nadenk, heeft ziek zijn en thuis enigszins geïsoleerd zitten, mij wel degelijk veranderd. Aan de ene kant ben ik harder en ook een beetje cynischer geworden, aan de andere kant net milder.

Ik kan steeds moeilijker verdragen dat mensen mij de les lezen en, omdat ik ziek thuis ben, denken dat dat een vrijbrief is om commentaar te geven op al mijn bezigheden. Ik vind niet dat ik me moet verantwoorden voor elke stap die ik zet en voor elke keuze die ik maak. Op dat vlak durf ik af en toe serieus bot uit de hoek te komen. Ik sta niet toe dat iemand het feit dat ik ziek ben in twijfel trekt. En aan wie er een probleem mee heeft dat ik door mijn zien zijn weinig buiten kom, geen feesten kan bijwonen en weinig bezoek verdraag; misschien is het ook wel precies dat, jouw probleem.

Anderzijds ben ik milder. Tegenover mensen, mensen met problemen en mensen in het algemeen. Het lijkt alsof ik extra geduld gekregen heb. Misschien komt het door het feit dat ikzelf minder opgejaagd ben. Dat ik minder moet doen alsof alles goed gaat en ik alles onder controle heb. Ik heb meer begrip voor mensen die me af en toe of net heel vaak aan de kant zetten omdat ze het druk-druk-druk hebben. Waarom? Omdat ik het zelf zo goed herken. In de laatste maanden dat ik ging werken ging ik ook alleen maar werken. Ik hield de schijn op dat alles goed ging, maar verder had ik voor niets of niemand tijd. Ook de eerste maanden dat ik ziek thuis was had ik geen tijd en energie voor sociale contacten. Mensen namen, en nemen, mij dat nog steeds kwalijk. Terwijl ik een gevecht voerde om elke dag op te staan, namen zij me kwalijk dat ik mijn telefoon niet opnam of hun sms vergat te beantwoorden. Met sommigen onder hen is het contact ondertussen hersteld. Met sommigen ook niet, jammer.

Net dat stemt mij milder naar anderen toe. Ik begrijp dat sommige mensen nood aan rust hebben, net zoals ik ook vaak nood heb aan rust. Ik begrijp ook dat het soms nodig is dat er iemand gewoon naar je luistert. Iemand die geen oordeel velt en die je niet omver gooit met goede raad, maar iemand die je probeert te begrijpen.  Ik begrijp dat, net omdat ik daar ook vaak nood aan heb. Iemand die niet zegt wat ik moet doen, maar die gewoon probeert om mijn situatie te begrijpen. Iemand die zijn hoofd niet schudt om mijn keuzes, maar ze respecteert.

Misschien moeten we met z’n allen wat meer luisteren naar elkaar. Misschien moeten we ook proberen de signalen op te vangen die we niet horen. En in plaats van te komen met ‘het is zolang geleden dat ik iets van je hoorde’, zelf contact nemen opnemen en luisteren naar het waarom.

Misschien heb jij ook weleens nood aan iemand die opmerkt dat jij het moeilijk hebt…


Iris

"Waar naartoe met deze wereld?" Oma Emotie

Een gedichtje van mijn mama, onze oma:

Is het oké in 2016 dat alles zo evolueert en alles zo snel gaat?
Of ben ik van de oude tijd, en kunnen al die veranderingen echt geen kwaad?

We horen de mensen zeggen: “De tijden zijn veranderd nu in 2016.”
“Ja.” antwoord ik dan, “Ze veranderen elke seconde elke minuut en elk uur.”
Maar ik als oma vind het echt niet leuk om dit te horen en te zien.
Wat moet ik nu doen? Zwijgen, aanvaarden of me verschuilen achter de muur?

Vroeger en nu, wat is er toch een groot verschil op alle gebied.
Van de was doen, tot een brief schrijven, en zelfs onze telefoon.
Sommige nieuwe dingen zijn beter en handiger, het is zoals je ’t zelf ziet.
Maar een paar van die veranderingen raak ik als oma toch niet echt gewoon.

Alles wat het leven makkelijker maakt dat is een groot pluspunt, niemand die daarom maalt.
Communicatie die verbeterd en uitgebreider wordt, daar is zeker mee te leven nietwaar.
Maar het zijn de waarden van het leven die veranderen, en dat is wat me niet bevalt.
Waar is het respect? De eerlijkheid? Waar zijn die menselijke waarden, zijn die niet meer haalbaar?

Ik hoor van jonge volwassenen heel aparte verhalen, ik lees zovéél nare dingen in de krant en op pc.
Ze leren niks meer aan hun kinderen, kijken niet wat de ware wereld nog te bieden heeft.
Maar ze hebben ook geen tijd. Haast je, rep je, allemaal snel. Zelfs geen tijd meer voor de wc.
Ik buig mijn hoofd en schaam me soms, is dit de wereld waarin iedereen nu leeft?

Iemand zei me: “Je moet ze van jongs af aan stimuleren in het leven.” Ho ja, dat is waar!
Maar maak er dan even tijd voor, laat je eigen ik niet voorgaan.
Ouders leren ze niet op t potje te gaan. Ze leren het wel in school, voilà das klaar!
Ik sidder als ik dit hoor, geen tijd voor dit en geen tijd voor dat. Is dit de nieuwe wereld zijn bestaan?

Zijn de kinderen wat groter dan is het nog een héél ander verhaal, dat ik hoor.
Ouders zeggen: “Ja maar ze luisteren niet. Ik herhaal alles wel 15 keer, echt waar.”
Maar wat heb je ze geleerd? Heb je tijd gemaakt of moesten ze het ook kennen uit school?
De nieuwe wereld van vandaag, de nieuwe opvoeding. Ik krab toch wel even door mijn haar.

Maar ik ben blij dat er ook uitzonderingen zijn: ik kijk dan naar mijn eigen ik en mijn kind.
Daar is liefde voor en door iedereen, daar staat eerlijkheid en respect bovenaan.
Daar wordt tijd gemaakt om te knutselen, te spelen, te leren en te fietsen in de wind.
En zo wil ik dat de wereld van vandaag voor altijd zou blijven verdergaan.

Een blije en fiere oma.

Ik als kind, en mijn mama. 

Kunst met Karakter 05

De derde tekening in de reeks creatie's van "R"

waar ik elke week eentje van deel. 

Zijn favoriete karakter : "Prinses Luna"

MaMa TeiGetje Silvy

Budget tips voor: Vrouw op eigen benen.

Maandelijks mag ik voor http://www.vrouwopeigenbenen.nl/ schrijven. Vandaag is voor mij weer een grote dag, want er is weer een artikel online verschenen! Het gevoel een tekst van mezelf op een andere blog te zien staan, maakt mij heel opgewekt. Ik ben echt trots dat ik op zo'n geweldige site mag verschijnen! Bedankt! 

MaMa TeiGetje Silvy

Mijn Kinderwensen bij Twijfelmoeder

Twijfelmoeder , Patricia zette een zoekertje online voor haar editie in Lezerspost : 

verhalen over kinderwensen. 

Geen moment twijfelde ik om haar een artikel van mezelf door te sturen. 

En zo ontving ik al na enkele uren een enthousiast mailtje terug: 

mijn blog zou op korte termijn al online komen! 

Lees nu mee met deel 1. 

Over een paar dagen komt deel 2 ook online.

Tellen we samen af? 

Bedankt Patricia! 

Om mijn unieke verhaal te delen! 

Liefs, MaMa TeiGetje Silvy 

Alle ogen gericht op het podium.

Deze week was het feest op de school van onze kinderen. Een moment dat voor iedere ouder wel herkenbaar zal zijn: je kleine kleutertje zien dansen op een groot podium. Of het nu een kerstdansje is of een voorstelling van een circus, het is toch iets heel vrolijks om naar te kijken. De juffen en de kinderen zijn al weken op voorhand bezig met de voorbereidingen. Als de show gedaan is lijkt er een zware last van de schouders van de juffen af te vallen: "Oef, alles weer vlekkeloos verlopen." Ze steken er ook zoveel werk in, respect! Maar voor de ouders van al die schattige kleine mensjes is het toch een moment dat we delen dat we allemaal zo fier zijn op onze bengels.  

Al is dat toch de bedoeling?

Ik herinner me als kind dat ik zelf veel dansjes gedaan heb bij schoolfeesten. Heel de klas leefde er vol enthousiasme naartoe. Er werd een grote tent op de speelplaats gezet, ernaast een groot springkasteel en de geur van bbq vlees deed je altijd watertanden. Mijn vader was vroeger altijd de vaste fotograaf als er schoolfeestjes te beleven vielen. Dat bracht natuurlijk altijd prachtige foto’s met zich mee. Ook mijn mama was vaste helpende hand bij het schminken en het verkleden. Ik herinner me die dagen als veel stress bij de voorbereidingen. Maar ook veel plezier bij de dansjes zelf. Nu vandaag de dag kan ik nog veel liedjes meezingen, en zie ik die fleurige beelden nog vast voor mijn ogen… Je moet niet vragen wat voor een indruk dat zoiets kan achterlaten op een kind.

Als ik tientallen jaren verder spring naar het heden, dan is heeft de tijd ons toch heel andere dingen gegeven. Kinderen ervaren het anders, maar ook ouders.

Waar vroeger één vaste fotograaf naast het podium stond, zitten nu alle ouders klaar met hun gsm in hun handen. Soms zie je zelfs al iemand met een Ipad op hun schoot, klaar elk moment vast te leggen. Mensen zijn zo met hun gsm bezig… Hun ogen gericht op dat kleine apparaatje, snel nog wat smsjes sturen, vlug nog eens scrollen op Facebook, … 
Het optreden van onze stoere circusartiesten was al een half uurtje bezig… De kindjes die niet aan de beurt waren zaten op bankjes voor ons. Ik zat samen met mijn mama op de tweede rij. Dus een goed uitzicht. En zo konden we ook ideaal zwaaien en knipogen naar ons Roselinde op de bank voor ons. Toen ik een mama naast mij in de rij hoorde zeggen: “Oh, ik had niet door dat onze dochter hier vlak voor ons zat!” Ja, lieve mama wat bent u nu opmerkzaam: uw dochter zat al een hele poos voor u in de rij naar u te wenken… Maar u was te druk bezig met dat witte apparaatje in uw handen, waar uw Facebook status en de tientallen foto’s plus dat live filmpje interessanter waren dan de blik van uw eigen kind. U vindt het natuurlijk leuk om naar het optreden te komen kijken, maar dat u meteen alles online gooit blijkt u belangrijker te vinden? Ik word zo boos om zoiets...

Ik zie ook kinderen die zenuwachtig op het podium staan, ze durven amper mee te bewegen met de dans. Ze zijn bang dat ze niet goed genoeg presteren voor het publiek waar mama of papa, meme of pepe bij zitten.

En toen zag ik ons Roselinde met de breedste glimlach van allemaal op het podium vrolijk mee huppelen… Mijn hart was ontroerd. Want wat ik besefte maakte mijn liefde voor haar alleen warmer: ze had plezier! Ze staat er nog helemaal niet bij stil in wat andere mensen van haar bewegingen kunnen vinden. Ze amuseerde haar gewoon. Ze zag dat oma en mama naar haar glimlachten en zwaaiden. Ik stak zelfs mijn duim omhoog, en ik zag ze zo opfleuren! En dat is toch wat telt op zo’n moment? Niet die perfecte foto’s op het internet, of dat ene filmpje dat iedereen mag bewonderen. Binnen tien jaar zal mijn kind dit herinneren als een plezierige ervaring met haar vriendinnetjes van school. Ze zal het niet herinneren als een mama die constant met haar mobiel bezig was, maar wel een oma en een mama die haar aanmoedigden en knipoogden. Want wat is voor mij het belangrijkste? Het plezier zien in mijn dochter haar fonkelende ogen en de brede glimlach op haar gezichtje!

Natuurlijk hebben oma en ik ook foto's genomen, omdat we van de herinneringen houden die daarin schuilen. Maar geen overdreven honderden die we nadien online gooien. We hebben de show niet gevolgd met onze ogen gericht op een klein vierkant schermpje. Maar we hebben wel in onze handen geklapt en genoten van het moment. Met fierheid en veel liefde voor die kleine circusartiest. 

Remember these moments! Enjoy the little things in life!

MaMa TeiGetje Silvy

Zag je mijn perfecte foto al?

Elke dag weer zie ik mensen op Facebook hun foto’s delen. Van hun pasgeboren baby, een vakantiereisje, een vernieuwde keuken, ... Je kan het niet bedenken of het staat op internet klaar zodat iedereen kan liken. Vaak zijn die foto’s de perfecte plaatjes, ze lijken zo uit een verkoopfolder te komen. Het lijkt wel of de personen die deze foto’s delen willen zeggen: “Kijk ons gezin is perfect! Ons huis is volmaakt! Onze kinderen zijn de beste!” Ze delen hun ideale gezinsgeluk met iedereen die het wil zien. Heeft iedereen mij gezien? Lijken die mensen wel uit te schreeuwen. Natuurlijk halen die pictures veel reacties uit en nog meer likes. En zo voelen die personen zich populair, en moedigt dit hun aan om nog méér online te gaan gooien.

Ik wil het niet gaan hebben over privacy, al is me dat ook een gevoelig punt waar ik zou over kunnen gaan discuteren… In deze blog wil ik me afvragen of achter dat perfecte plaatje die ze ons laten zien, ook echt alles zo probleemloos is. Ik zie foto’s waar blije gezichten de bovenhand hebben, waar plezier en geluk uitstraalt. Ik ben er soms door ontroert misschien, en heel af en toe denk ik dat is schattig en lief. Maar ik ken ook de andere kant van het verhaal… 

Ken je dat programma op tv: “Achter gesloten deuren…” Wel dit gaat ook zo: achter al die foto’s vol glitters en glans heerst er een duistere waarheid.

Een beeld van een lachend echtpaar… > Het gaat slecht tussen dat koppel, ze staan op punt van uit elkaar te gaan. Maar ze blijven samen voor de kinderen.

Een beeltenis van een daguitstapje… > In dat andere gezin zijn er financiële problemen, ze knopen de eindjes aan elkaar.

Een nieuw interieur, een baby bolle buik, een spetterende nieuwjaar outfit, of een uitgebreid menu op tafel. Elk portret kan een positief verhaal delen. Maar ook veel kiekjes zijn momentopnames. En het kan ook zijn dat er een koffer vol negatieve dingen achteraan sleept… Die kant van het verhaal zullen mensen moeilijk toegeven.

“Hoe gaat het met jou?” - “Goed hoor!”

Op mijn blog zal je in mijn gedichten en ook in mijn artikels lezen dat niet alles altijd rozengeur en maneschijn is in ons gezin. Ik zal het niet van de daken schreeuwen dat het hier soms moeilijk is op gezondheidsvlak of financieel. Want dat hoort zo niet in de maatschappij van nu. Deze tijd laat ons niet toe dat we om hulp vragen of onze gevoelens bloot leggen. Ik hoop dat de acties van Rode Neuzen dag daar iets aan kunnen veranderen. Zag je “Over de streep” op tv? Ik denk dat vele uitspraken voor een heleboel mensen heel herkenbaar waren… En dat ook zoals bij mij er talrijke traantjes gerold zijn…

Ook ik wil een duidelijke boodschap meegeven aan mijn lezers hier op mijn blog:

het is niet erg om toe te geven dat achter die brede glimlach geen perfecte wereld schuilt! 

MaMa TeiGetje Silvy 

Een wolf met moed.

Eindelijk staat de weegschaal gelijk.

Vaak spreek ik op mijn blog over mijlpalen die onze kinderen bereiken. Zoals bv onze kleinste Rodney die in januari eindelijk ook naar de kleuterklas mag. Mama opgelucht dat ze uiteindelijk na 7 jaar, uit de Pampers is.

Maar vandaag wil ik het over een mijlpaal hebben die ik zelf bereikt heb. Het is een gevoel, maar vandaag besefte ik iets: 

“Ik word niet langer als jonge twintiger bekeken.” Volgende week word ik 29 jaar...

Als tiener zijn mijn ouders gescheiden. En nog voor ik afgestudeerd was en de twintig bereikt had woonde ik al samen met mijn vriend. Een hele reek gebeurtenissen maakten me tot een jonge twintiger die meer volwassener was dan haar leeftijd. Toen ik enkele jaren samen was met mijn vriend hebben we een belangrijke stap gezet. Samen begonnen we een eigen zaak in de horeca. Maar mijn omgeving zag alleen maar de schors van mezelf, en mensen zagen niet de inhoud van wat er in mijzelf allemaal ronddraaide. Een jonge vrouw die probeerde te zeilen in de horeca, het was niet simpel. Maar elke dag leerde ik bij, en elke keer weer besefte ik dat mijn gezin op de eerste plaats stond.

Na al die jaren zelfstandigheid koos ik voor de gezondheid van mijn man. En stelde ik mijn gezin met onze kleine baby voorop. Ik had het moeilijk om een groot deel van mijn zelfstandigheid af te geven. Ook mijn sociale contacten vielen allemaal weg. Maar ik groeide iedere dag…

Ik had het in die periode moeilijk met uit te spreken wat er echt op mijn hart lag. Verschillende uiteenlopende jobs nam ik aan, om toch maar zeker aan het werk te zijn en financieel terug zekerheid te hebben. Er zijn weinig mensen uit mijn nieuwe omgeving die weten wat voor een levensweg ik al afgelegd heb. Verscholen achter littekens van persoonlijke ervaringen, vermomd met een masker ging ik verder.

Vroeger toen ik mijn masker even naast me neerlegde en mijn ware ik liet zien, reageerden mensen vol ongeloof. Ze zagen het niet in me dat ik zelfstandig geweest ben. Ik kon daarom moeilijk mijzelf zijn.

Als ik vandaag de dag op mijn nieuwe job vertel dat mijn gezin uit mijn man en 4 kinderen bestaat, rollen de mensen hun ogen zo wat uit hun hoofd. Ze zien me als een jonge moeder, maar ze zien niet de zware koffer die ik met me meedraag.

Maar ik heb het gevoel dat er de laatste tijd iets veranderd aan de mensen hun reacties. Als ik zeg dat ik bijna 30 jaar oud ben, is hun blik in hun ogen anders. Alsof hun vooroordelen helemaal omdraaien… Verschrikkelijk wat een cijfertje kan doen… Ik ben altijd al volwassener geweest dan dat belachelijke cijfer. Maar vanaf volgende week staat de weegschaal eindelijk gelijk:

“Ik word niet langer als jonge twintiger bekeken.” Maar vandaag ben ik voor mijn omgeving een volwassene sterke vrouw met een vaste job, getrouwd met een zorgzame man, en een liefdevolle mama van onze kinderen. 

MaMa TeiGetje Silvy

Kunst met Karakter 04

De tweede tekening in de reeks creatie's van "R"

waar ik elke week eentje van deel. 

Hij tekent met potlood en gum, en giet er uren aan werk in... 

Ik vind hem schitterend! Echt geweldig gemaakt!

Kunst met Karakter! Want kunst zit in ieder van ons! 

MaMa TeiGetje Silvy