"Ellisvertellis" is een Facebook Pagina waar Ellis humorvolle ervaringen deelt die zij als verpleegkundige meemaakt. Ik nam contact met haar op en dit verhaal mocht ik van haar delen... Lees mee, slik je tranen in en sluit af met een warme glimlach. Respect voor dit kunnen! Ga verder Ellis, met jouw gouden hart voor de zorg! Bedankt om dit met ons te delen!
"Ik steek mijn paarse sneaker samen met het onderste stuk van mijn witte broek door het gordijn wat de deuropening afsluit van de rest van de afdeling. Daarbij maak ik een of ander maf geluid. Je zou het een ritueel kunnen noemen wat er, na vele weken intensieve zorg voor Jacques, is ingeslopen. “Goedemorgen Sjaak, it’s me! Ben je er klaar voor?“, groet ik de bijzondere man die in het bed ligt.
Werkend in de zorg, ben je eens in de zoveel tijd zodanig bij een situatie betrokken, dat je ‘m thuis nog eens overdenkt of dat die je altijd bij zal blijven.
Héél soms kruipt iemand zelfs een beetje ‘onder je huid’. Dat kan om de persoon zelf zijn, om een bijzondere casus of om een schrijnende situatie. In dit geval betrof het eigenlijk al deze facetten. Graag geef ik een inkijkje in de, voor mij, memorabele maanden, die ik met een van de meest optimistische, humorvolle en inspirerende personen die ik ooit verpleegde, mocht beleven. Al doe ik hem tekort met tekst op één A-4tje en geldt hier het cliché: ‘Je had er zelf bij moeten zijn!’. Maar toch, ik doe een poging…
Ik leerde Jacques kennen toen hij maandenlang op de afdeling verbleef waar ik toen werkte. Door onze ogen bekeken, was deze man van rond de 60, in een heftige situatie beland. Eentje waar afhankelijkheid, grote fysieke én dus ook psychische zorgen een tijdlang de boventoon voerden. Een situatie die velen van ons onderuit gehaald zou hebben en misschien zelfs alle levensvreugde aan het wankelen zou hebben gekregen. Maar niet bij Jacques! Hij leek zich te verenigen met zijn lot, al was het er duidelijk eentje uit de verkeerde loterij. Hij liep over van zelfspot, waarin we elkaar al snel vonden. Niets was te gek. “Je doet me aan iemand denken”, zei ik op een keer na de avondzorg. “Ken je Sméagol?”. Niet dus. “Google maar eens”, vervolgde ik en schreef de naam op een briefje. Daarop volgde een hilarisch moment. En die naam? Die hielden we er in. Zo werd het oog wat veelal door een lapje werd bedekt, gedoopt tot ‘Sméagol-oog’.
Het was niet zelden dat ik met de uitzuigapparatuur in de aanslag stond, omdat Jacques -letterlijk- rood aanliep van het lachen en overmatige slijmproductie zijn ademhaling bemoeilijkte. En er wérd wat afgelachen, waarbij we zo nu en dan de grens opzochten. Zodanig zelfs dat hij zijn binnen-canule er eens letterlijk uitgelachen heeft en deze tegen de kast, een paar meter achter zijn bed, aanvloog. Stiekem dankbaar voor het gegeven dat er geen camera’s hingen, genoot ik met mijn collega’s van de fijne sfeer die er, zonder uitzondering, tijdens de lange zorgmomenten hing. Hij dwong het, al dan niet bewust, af dat je ook over je eigen beslommeringen vertelde en het zou me niet verbazen als Jacques op de hoogte was van vele persoonlijke weetjes, die collega’s niet eens onderling bespraken.
Zo namen wij een stukje buitenwereld mee naar binnen; maar ook de wereld van Jacques namen we mee naar buiten.
Het hoefde niet alleen over hem te gaan; Jacques had oog voor alles en iedereen. Heel bijzonder dat die ruimte er was in deze toch pittige situatie. En wat een humor heeft die man. Iedereen die hem heeft mogen leren kennen, zal dat beamen!
Gelukkig was er ook de veiligheid en ruimte om met hem over zijn kijk op zijn, abrupt, veranderde leven en de kwaliteit daarvan te praten. Dit waren serieuze, eerlijke, maar ook broodnodige gesprekken. Jacques had ook wel eens zijn dag niet, gelukkig maar. Dat lag er overigens nooit dik bovenop, maar was meestal subtiel aanwezig. Vandaag was zo’n dag en mijn collega en ik besloten dat hij wel wat afleiding kon gebruiken. Met permanent-markers tekenden we twee borsten en nog wat -niet nader te noemen- details op de blauwe schorten, die we tijdens de zorgmomenten dienden te dragen (in dit geval vanwege een vervelend beestje wat voor de nodige beperkingen zorgde; dat kon er nog wel bij, pff…). We betraden de kamer met allebei een volgetekend schort aan. Dat gezicht! We melden hem nog even dat we overwogen hebben om er alleen een bikini onder te dragen, maar we ons afvroegen of hij dat fysiek wel aankon. We kregen alle drie de slappe lach.
Dat huilen en lachen dicht bij elkaar staan, was op dit moment meer dan voelbaar.
De uitzuigapparatuur draaide weer overuren. Het schaamrood stijgt me een klein beetje naar de kaken als ik later terug hoor dat hij een schort achter heeft gehouden om aan zijn vrouw te laten zien. Maar, gelukkig beschikt ook zij over een gezonde dosis humor!
Sjaak, het was me een waar genoegen! Bedankt!"
Ellis
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Deel je gedachten over deze blog , jouw mening is altijd welkom!