Ze groeide op als een onzeker, maar zeer lief
kind. Ze was altijd erg verlegen, maar voor iedereen in haar omgeving erg lief.
Wat ze ons nu gaat vertellen is dan ook nauwelijks te bevatten, dat zoiets gebeurd
is bij zo'n jong meisje... Lees hier mee met het aangrijpende verhaal van Nikki...
Ik vind het heel dapper van Nikki dat ze zo haar emoties met ons wil delen! Ze wil dat de echte waarheid bovenkomt, dat mensen weten wat er kan gebeuren en hoe. Sterkte Nikki, en bedankt dat je wil meewerken aan deze rubriek!
“Het begon allemaal toen ik 8 jaar was. Ik
liep vaak met mijn broer naar school, maar soms ook alleen. Die ene dag liep ik
ook alleen. En toen gebeurde het ergste wat je je kan bedenken...
Ik werd
mishandeld… Ik liep uit huis en kwam twee meisjes tegen die een straat achter
mij woonde. Ik kende hen van horen zeggen en die familie scheen niet helemaal
zuiver te zijn. Ze vroegen of ik een stukje met hun mee wilde lopen. Ik was
nooit zo een held in Nee zeggen, dus ik besloot een klein stukje mee te lopen.
Wanneer we bijna aan het einde van de straat zijn duwden ze me ineens tegen een
lantaarnpaal en binden mijn armen vast. Ik wilde gillen, maar toen pakte de
grootste een mes en deed deze bij mijn keel. Als ik zou gillen zou ze in me
snijden. De kleinere had ondertussen een scheermesje gepakt. Ik had geen idee
wat er aan de hand was en waarom zij dit deden. Ik deed mijn ogen dicht en
huilde zachtjes. Het huilen moest ik bedwingen zodat het niet hardop zou zijn,
wie weet wat ze dan zouden doen. Toen voelde ik wat op mijn gezicht, net boven
mijn oog. Ze haalde een wenkbrauw weg. Toen hoorde ik ze zeggen dat er iemand
aan kwam en ze rende weg. Langzaam opende ik mijn ogen en er kwam iemand aan.
Diegene maakte me los en ik wist niet hoe snel ik weg moest rennen. Ik heb diegene
nooit kunnen bedanken. Aan het eind van de dag vroeg mijn moeder hoe het kwam
en ik durfde het eerst niet te vertellen dus ik zei dat ik het zelf had gedaan.
Tot ik in huilen uitbarstte. We zijn samen naar de politie gegaan en daar heb
ik een knuffel gekregen die ik tot de dag van vandaag nog heb. Vanaf dit moment
begon mijn leven wat vooral uit pesten bestond.
Het begon toen op de basisschool. Ik had nogal
een overbeet en als ik ergens liep gingen mensen hinniken als een paard en
riepen ‘paardenbek’. Toen ik wat ouder werd en ik in groep 8 puistjes kreeg
werd ik daar ook mee gepest. Dit gebeurde nog tot een paar jaar geleden. Ik heb
er nu nog last van, maar gelukkig zit ik er niet meer zo mee. Wel denk ik nog
aan terug aan toen. Om terug te komen op mijn puberteit, ging het pesten verder
op de middelbare school. Doordat ik vaak werd gepest vertrouwde ik de mensen
die WEL aardig waren. Dat was een van de grootste fouten van mijn leven. Ik was
veel bezig met het paard dat ik had. Daar kon ik mijn verdriet uiten en ik
voelde me veilig bij mijn paard. Tot het moment dat hij wegging. Toen
veranderde alles. Ik ging me wat meer richten op jongens. Iedereen die aardig
deed vond ik geweldig. Want ja, ze vonden me eindelijk niet lelijk! Ik was
ondertussen druk bezig met de voorbereidingen voor mijn beugel. Hiervoor
moesten er eerst 4 gewone kiezen en mijn onderste verstandskiezen worden
verwijderd. Dit kon pas vanaf mijn 15e. Nog twee jaar wachten dus.
Ik was dus 13 jaar. Ik voelde me lelijk, mijn ouders hadden regelmatig ruzie en
ze dronken best veel alcohol. Toen ontmoette ik die ene jongen…
Ik had ondertussen een beste vriendin, dacht
ik, en zij had een broer. Die broer had vrienden en daar zat HIJ bij. Ik was
regelmatig met hem aan het MSNEN. En toen gebeurde het. Ik liet mij overhalen
om mijn kleren uit te doen voor de webcam. Het was erg donker, en je zag bijna
niks. Maar hij vond het genoeg om er printscreens van te maken. Toen was het
gedaan met mijn tijd op de middelbare school. Eigen schuld zal je zeggen. Ja en
nee. Door al het gepest was ik zo blij dat er iemand lief voor me was zonder de
gevaren ervan in te zien. Nu is er veel meer voorlichting, was dat maar vroeger
zo. Binnen een halfuur kreeg ik van verschillende mensen het via MSN te horen.
Wat bleek… de foto’s zijn door half Nederland verstuurd. Een nachtmerrie,
alleen was dit werkelijkheid. Ik belandde in een rollercoaster. Het pesten werd
erger, ik werd vies aangekeken en ik kreeg de meest vreselijke woorden naar mij
toegegooid. Jeugdzorg kwam erbij en ik kreeg verschillende onderzoeken. En wat
kreeg die jongen? Een schorsing van een
paar dagen!
Mijn leven was geruïneerd. Na een tijd thuis te zijn geweest
ging ik weer naar school. Mijn beste vriendin deed alsof ze me vriendin was,
maar achter me rug praatte ze over me en lachten ze me uit. Ik had niemand
meer. En ik werd nog onzekerder. Ik had een HAVO advies, maar uiteindelijk
moest ik van die school af omdat ik niet eens VMBO-TL kon. Het leren ging niet
meer. Ik spijbelde veel. En bleef het eerste jaar dan ook zitten. Ik dacht,
misschien maar beter. Nieuwe klas, nieuwe kansen. Helaas was dit niet waar. Nog
geen twee maanden was de school begonnen of de roddels kwamen weer. Er werden
zelfs nog meer verhalen verzonnen. Zo zou ik op de foto staan met een komkommer
in m’n doos. Dit was absoluut niet waar, maar er was niemand die me geloofde.
Ik had een paar keer een uitbarsting omdat ik niet tegen de leugens kon. En dan
zei ik: “Laat me dan de foto’s zien. Dat kan namelijk niet want die bestaan
niet!” Dit ging zo door tot en met de tweede. Het pesten van mijn puisten en
mijn paardenbek ging ook door. Door mijn lage niveau moest ik naar een andere
school. Opnieuw dacht ik, een nieuw begin. Dit ging iets langer goed. Zeker een
halfjaar heb ik het verborgen kunnen houden tot iemand ineens weer de foto’s
van toen ging doorsturen naar iedereen in mijn nieuwe klas, naar iedereen op
mijn nieuwe school. Alles begon weer opnieuw, maar ik heb me erdoorheen
gesleept.
Als ik terug kijk, weet ik eigenlijk niet hoe ik
het heb gedaan. Hoe vaak ik heb gehoopt dat ik een ongeluk zou krijgen en dood
zou gaan, is niet te tellen. Ondanks dat er nog mensen zijn van vroeger die mij
zien als het meisje van de webcam, toch ben ik nu blij dat ik er nog ben!"
Lees hier meer op haar blog: http://www.mamanikki.nl/
Morgen Deel 2 van dit emotionele verhaal...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Deel je gedachten over deze blog , jouw mening is altijd welkom!