woensdag 5 april 2017

Dringende zorg in het ziekenhuis, getuigenis G.K.





Mijn eerste kennismaking met een voor mij totaal nieuw ziekenhuis.
Geschreven door G.K. voor deze rubriek: Zorg Zonder Nummer.

In 2005 ben ik verhuisd naar West-Vlaanderen. Een nieuwe plek 100 km verder van waar ik bijna 30 volle jaren had gewoond. Ik liet alles achter van een leven met hoofdstukken: getrouwd, gescheiden en bevallen van een dochter. Die stap om te verhuizen was een hele grote verandering in mijn leven.

Nog maar pas verhuisd kwetste ik mijn teen, het deed geen pijn en ik ontsmette het piepkleine wondje. Maar de dagen nadien begon mijn voet op te zwellen en kreeg ik koorts. Ik belde de dokter die het dichtste bij me woonde en ik kreeg antibiotica. Maar amper 3 dagen later was mijn hele rechterbeen gezwollen en ik moest worden opgenomen in het ziekenhuis. 
Mijn paspoort was nog niet helemaal in orde na de verhuis, ik had nog geen nieuwe sis-kaart van de cm. West-Vlaanderen is dan wel dezelfde Vlaamse taal, maar als er iemand dialect tegen me sprak moest ik toch altijd héél goed luisteren. Gelukkig verstond ik toen toch al véél van dat West- Vlaamse taaltje.
In het ziekenhuis werd ik enorm goed opgevangen, mijn eigen accent verraadde me dat ik van een héél andere streek kwam en het zinnetje: “Jij bent niet van hier hé mevrouw!” heb ik meerdere malen gehoord. Ik wist heus niet wat de regels en de gebruiken daar waren, ik lag immers in een voor mij totaal nieuw ziekenhuis: helemaal alleen in die witte kamer.

Maar respect voor alle verpleegsters en alle dokters want die hebben me echt goed opgevangen. Me uitgelegd hoe en wat ik mocht verwachten, me meerdere keren gezegd: “Bel maar hoor mevrouw als je iets nodig hebt of als je iets niet weet.” Op zondagmorgen werd er zelf een spoedingreep gedaan, geen tijd om mij naar de operatiekamer te vervoeren, het gebeurde allemaal in mijn kamer. De dokter noemde het een drukplek die was ontstoken, er was geen wondje waar het vuil eruit kon en daardoor kreeg ik wondroos. Mijn hele been zag eruit als een olifantenpoot.
De dokter zei me dat het kantje boord was of mijn been zou moeten geamputeerd worden.
Gelukkig werd door die kleine spoedoperatie, waarbij de dokter de drukplek opensneed en er een wonddrain plaatste, mijn been toch terug beter en kon ik het behouden.  

Het was mijn diabetes die me parten had gespeeld. Het kleine wondje aan mijn teen was de “poort”, zoals de dokter het noemde. Door de diabetes duurde het bijna 3 volle maanden eer de wonde helemaal genezen was...

De dokter uit het ziekenhuis had ervoor gezorgd dat ik thuisverpleging kreeg, dat was ook allemaal nieuw voor mij. Dat is dan weer een ander verhaal…

Zo zie je maar, ook al kom je terecht in een totaal vreemde omgeving en staan er plots allemaal dokters rond je die je nog nooit hebt gezien, die je amper verstaat… Toch zullen die mensen die in de zorg werken er altijd alles aan doen om je te helpen en bij te staan. Om je te behandelen als mens met respect, en niet als een nummer! 

“Ze hebben ervoor gekozen, het is hun beroep.” zou je kunnen denken.
Ja, maar mensen begrijpen soms niet hoe zwaar dat beroep is! 


G.K.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Deel je gedachten over deze blog , jouw mening is altijd welkom!