dinsdag 29 november 2016

Kunst met Karakter 05


 Ga naar pagina...

De derde tekening in de reeks creatie's van "R"
waar ik elke week eentje van deel. 
Zijn favoriete karakter : "Prinses Luna"

MaMa TeiGetje Silvy

maandag 28 november 2016

Budget tips voor: Vrouw op eigen benen.


Maandelijks mag ik voor http://www.vrouwopeigenbenen.nl/ schrijven. Vandaag is voor mij weer een grote dag, want er is weer een artikel online verschenen! Het gevoel een tekst van mezelf op een andere blog te zien staan, maakt mij heel opgewekt. Ik ben echt trots dat ik op zo'n geweldige site mag verschijnen! Bedankt! 

MaMa TeiGetje Silvy

 Ga naar site...

zondag 27 november 2016

Mijn Kinderwensen bij Twijfelmoeder


 Ga naar "Twijfelmoeder.nl"


Twijfelmoeder , Patricia zette een zoekertje online voor haar editie in Lezerspost : 
verhalen over kinderwensen. 

Geen moment twijfelde ik om haar een artikel van mezelf door te sturen. 
En zo ontving ik al na enkele uren een enthousiast mailtje terug: 
mijn blog zou op korte termijn al online komen! 

Over een paar dagen komt deel 2 ook online.
Tellen we samen af? 

Bedankt Patricia! 
Om mijn unieke verhaal te delen! 

Liefs, MaMa TeiGetje Silvy 

zaterdag 26 november 2016

Alle ogen gericht op het podium.



Deze week was het feest op de school van onze kinderen. Een moment dat voor iedere ouder wel herkenbaar zal zijn: je kleine kleutertje zien dansen op een groot podium. Of het nu een kerstdansje is of een voorstelling van een circus, het is toch iets heel vrolijks om naar te kijken. De juffen en de kinderen zijn al weken op voorhand bezig met de voorbereidingen. Als de show gedaan is lijkt er een zware last van de schouders van de juffen af te vallen: "Oef, alles weer vlekkeloos verlopen." Ze steken er ook zoveel werk in, respect! Maar voor de ouders van al die schattige kleine mensjes is het toch een moment dat we delen dat we allemaal zo fier zijn op onze bengels.  
Al is dat toch de bedoeling?

Ik herinner me als kind dat ik zelf veel dansjes gedaan heb bij schoolfeesten. Heel de klas leefde er vol enthousiasme naartoe. Er werd een grote tent op de speelplaats gezet, ernaast een groot springkasteel en de geur van bbq vlees deed je altijd watertanden. Mijn vader was vroeger altijd de vaste fotograaf als er schoolfeestjes te beleven vielen. Dat bracht natuurlijk altijd prachtige foto’s met zich mee. Ook mijn mama was vaste helpende hand bij het schminken en het verkleden. Ik herinner me die dagen als veel stress bij de voorbereidingen. Maar ook veel plezier bij de dansjes zelf. Nu vandaag de dag kan ik nog veel liedjes meezingen, en zie ik die fleurige beelden nog vast voor mijn ogen… Je moet niet vragen wat voor een indruk dat zoiets kan achterlaten op een kind.

Als ik tientallen jaren verder spring naar het heden, dan is heeft de tijd ons toch heel andere dingen gegeven. Kinderen ervaren het anders, maar ook ouders.
Waar vroeger één vaste fotograaf naast het podium stond, zitten nu alle ouders klaar met hun gsm in hun handen. Soms zie je zelfs al iemand met een Ipad op hun schoot, klaar elk moment vast te leggen. Mensen zijn zo met hun gsm bezig… Hun ogen gericht op dat kleine apparaatje, snel nog wat smsjes sturen, vlug nog eens scrollen op Facebook, … 
Het optreden van onze stoere circusartiesten was al een half uurtje bezig… De kindjes die niet aan de beurt waren zaten op bankjes voor ons. Ik zat samen met mijn mama op de tweede rij. Dus een goed uitzicht. En zo konden we ook ideaal zwaaien en knipogen naar ons Roselinde op de bank voor ons. Toen ik een mama naast mij in de rij hoorde zeggen: “Oh, ik had niet door dat onze dochter hier vlak voor ons zat!” Ja, lieve mama wat bent u nu opmerkzaam: uw dochter zat al een hele poos voor u in de rij naar u te wenken… Maar u was te druk bezig met dat witte apparaatje in uw handen, waar uw Facebook status en de tientallen foto’s plus dat live filmpje interessanter waren dan de blik van uw eigen kind. U vindt het natuurlijk leuk om naar het optreden te komen kijken, maar dat u meteen alles online gooit blijkt u belangrijker te vinden? Ik word zo boos om zoiets...

Ik zie ook kinderen die zenuwachtig op het podium staan, ze durven amper mee te bewegen met de dans. Ze zijn bang dat ze niet goed genoeg presteren voor het publiek waar mama of papa, meme of pepe bij zitten.

En toen zag ik ons Roselinde met de breedste glimlach van allemaal op het podium vrolijk mee huppelen… Mijn hart was ontroerd. Want wat ik besefte maakte mijn liefde voor haar alleen warmer: ze had plezier! Ze staat er nog helemaal niet bij stil in wat andere mensen van haar bewegingen kunnen vinden. Ze amuseerde haar gewoon. Ze zag dat oma en mama naar haar glimlachten en zwaaiden. Ik stak zelfs mijn duim omhoog, en ik zag ze zo opfleuren! En dat is toch wat telt op zo’n moment? Niet die perfecte foto’s op het internet, of dat ene filmpje dat iedereen mag bewonderen. Binnen tien jaar zal mijn kind dit herinneren als een plezierige ervaring met haar vriendinnetjes van school. Ze zal het niet herinneren als een mama die constant met haar mobiel bezig was, maar wel een oma en een mama die haar aanmoedigden en knipoogden. Want wat is voor mij het belangrijkste? Het plezier zien in mijn dochter haar fonkelende ogen en de brede glimlach op haar gezichtje!

Natuurlijk hebben oma en ik ook foto's genomen, omdat we van de herinneringen houden die daarin schuilen. Maar geen overdreven honderden die we nadien online gooien. We hebben de show niet gevolgd met onze ogen gericht op een klein vierkant schermpje. Maar we hebben wel in onze handen geklapt en genoten van het moment. Met fierheid en veel liefde voor die kleine circusartiest. 

Remember these moments! Enjoy the little things in life!

MaMa TeiGetje Silvy



vrijdag 25 november 2016

Zag je mijn perfecte foto al?


Elke dag weer zie ik mensen op Facebook hun foto’s delen. Van hun pasgeboren baby, een vakantiereisje, een vernieuwde keuken, ... Je kan het niet bedenken of het staat op internet klaar zodat iedereen kan liken. Vaak zijn die foto’s de perfecte plaatjes, ze lijken zo uit een verkoopfolder te komen. Het lijkt wel of de personen die deze foto’s delen willen zeggen: “Kijk ons gezin is perfect! Ons huis is volmaakt! Onze kinderen zijn de beste!” Ze delen hun ideale gezinsgeluk met iedereen die het wil zien. Heeft iedereen mij gezien? Lijken die mensen wel uit te schreeuwen. Natuurlijk halen die pictures veel reacties uit en nog meer likes. En zo voelen die personen zich populair, en moedigt dit hun aan om nog méér online te gaan gooien.

Ik wil het niet gaan hebben over privacy, al is me dat ook een gevoelig punt waar ik zou over kunnen gaan discuteren… In deze blog wil ik me afvragen of achter dat perfecte plaatje die ze ons laten zien, ook echt alles zo probleemloos is. Ik zie foto’s waar blije gezichten de bovenhand hebben, waar plezier en geluk uitstraalt. Ik ben er soms door ontroert misschien, en heel af en toe denk ik dat is schattig en lief. Maar ik ken ook de andere kant van het verhaal… 
Ken je dat programma op tv: “Achter gesloten deuren…” Wel dit gaat ook zo: achter al die foto’s vol glitters en glans heerst er een duistere waarheid.
Een beeld van een lachend echtpaar… > Het gaat slecht tussen dat koppel, ze staan op punt van uit elkaar te gaan. Maar ze blijven samen voor de kinderen.
Een beeltenis van een daguitstapje… > In dat andere gezin zijn er financiële problemen, ze knopen de eindjes aan elkaar.
Een nieuw interieur, een baby bolle buik, een spetterende nieuwjaar outfit, of een uitgebreid menu op tafel. Elk portret kan een positief verhaal delen. Maar ook veel kiekjes zijn momentopnames. En het kan ook zijn dat er een koffer vol negatieve dingen achteraan sleept… Die kant van het verhaal zullen mensen moeilijk toegeven.
“Hoe gaat het met jou?” - “Goed hoor!”


Op mijn blog zal je in mijn gedichten en ook in mijn artikels lezen dat niet alles altijd rozengeur en maneschijn is in ons gezin. Ik zal het niet van de daken schreeuwen dat het hier soms moeilijk is op gezondheidsvlak of financieel. Want dat hoort zo niet in de maatschappij van nu. Deze tijd laat ons niet toe dat we om hulp vragen of onze gevoelens bloot leggen. Ik hoop dat de acties van Rode Neuzen dag daar iets aan kunnen veranderen. Zag je “Over de streep” op tv? Ik denk dat vele uitspraken voor een heleboel mensen heel herkenbaar waren… En dat ook zoals bij mij er talrijke traantjes gerold zijn…

Ook ik wil een duidelijke boodschap meegeven aan mijn lezers hier op mijn blog:
het is niet erg om toe te geven dat achter die brede glimlach geen perfecte wereld schuilt! 

MaMa TeiGetje Silvy 


zondag 20 november 2016

Eindelijk staat de weegschaal gelijk.


Vaak spreek ik op mijn blog over mijlpalen die onze kinderen bereiken. Zoals bv onze kleinste Rodney die in januari eindelijk ook naar de kleuterklas mag. Mama opgelucht dat ze uiteindelijk na 7 jaar, uit de Pampers is.

Maar vandaag wil ik het over een mijlpaal hebben die ik zelf bereikt heb. Het is een gevoel, maar vandaag besefte ik iets: 
“Ik word niet langer als jonge twintiger bekeken.” Volgende week word ik 29 jaar...


Als tiener zijn mijn ouders gescheiden. En nog voor ik afgestudeerd was en de twintig bereikt had woonde ik al samen met mijn vriend. Een hele reek gebeurtenissen maakten me tot een jonge twintiger die meer volwassener was dan haar leeftijd. Toen ik enkele jaren samen was met mijn vriend hebben we een belangrijke stap gezet. Samen begonnen we een eigen zaak in de horeca. Maar mijn omgeving zag alleen maar de schors van mezelf, en mensen zagen niet de inhoud van wat er in mijzelf allemaal ronddraaide. Een jonge vrouw die probeerde te zeilen in de horeca, het was niet simpel. Maar elke dag leerde ik bij, en elke keer weer besefte ik dat mijn gezin op de eerste plaats stond.

Na al die jaren zelfstandigheid koos ik voor de gezondheid van mijn man. En stelde ik mijn gezin met onze kleine baby voorop. Ik had het moeilijk om een groot deel van mijn zelfstandigheid af te geven. Ook mijn sociale contacten vielen allemaal weg. Maar ik groeide iedere dag…

Ik had het in die periode moeilijk met uit te spreken wat er echt op mijn hart lag. Verschillende uiteenlopende jobs nam ik aan, om toch maar zeker aan het werk te zijn en financieel terug zekerheid te hebben. Er zijn weinig mensen uit mijn nieuwe omgeving die weten wat voor een levensweg ik al afgelegd heb. Verscholen achter littekens van persoonlijke ervaringen, vermomd met een masker ging ik verder.

Vroeger toen ik mijn masker even naast me neerlegde en mijn ware ik liet zien, reageerden mensen vol ongeloof. Ze zagen het niet in me dat ik zelfstandig geweest ben. Ik kon daarom moeilijk mijzelf zijn.
Als ik vandaag de dag op mijn nieuwe job vertel dat mijn gezin uit mijn man en 4 kinderen bestaat, rollen de mensen hun ogen zo wat uit hun hoofd. Ze zien me als een jonge moeder, maar ze zien niet de zware koffer die ik met me meedraag.

Maar ik heb het gevoel dat er de laatste tijd iets veranderd aan de mensen hun reacties. Als ik zeg dat ik bijna 30 jaar oud ben, is hun blik in hun ogen anders. Alsof hun vooroordelen helemaal omdraaien… Verschrikkelijk wat een cijfertje kan doen… Ik ben altijd al volwassener geweest dan dat belachelijke cijfer. Maar vanaf volgende week staat de weegschaal eindelijk gelijk:
“Ik word niet langer als jonge twintiger bekeken.” Maar vandaag ben ik voor mijn omgeving een volwassene sterke vrouw met een vaste job, getrouwd met een zorgzame man, en een liefdevolle mama van onze kinderen. 

MaMa TeiGetje Silvy


zaterdag 19 november 2016

Kunst met Karakter 04


 Ga naar pagina...

De tweede tekening in de reeks creatie's van "R"
waar ik elke week eentje van deel. 
Hij tekent met potlood en gum, en giet er uren aan werk in... 
Ik vind hem schitterend! Echt geweldig gemaakt!
Kunst met Karakter! Want kunst zit in ieder van ons! 

MaMa TeiGetje Silvy


vrijdag 18 november 2016

Ik mag Ik zijn, toch?


Het is een situatie waarin ik me vaak bevind. Andere lezers zullen het ook wel herkennen. Je zit tussen andere vrouwen (of mannen) en je kan niet meepraten. Omdat je dezelfde achtergrond niet hebt, of jullie delen dezelfde interesses niet. Je verschilt totaal van elkaar. Soms kan het klikken en groeit er toch een mooie vriendschap uit die eerste kennismaking. Maar er zijn ook momenten waarin de klik ver zoek is. En dit was zo een fragment waarin ik mezelf helemaal verloren voelde... Luister mee naar mijn gedachten: 

Hier zit ik dan: tussen twee andere vrouwen in. Tussen de "Beestjes boerin" en de "Fashion diva". Laat ik ze zo noemen :-) Geen kwaad bedoeld. Kan ik meepraten? Nee, amper. Ik heb het moeilijk... 


De Beestjes boerin praat over koeien die gemolken moeten worden. Varkentjes die net geboren zijn die verzorgd moeten worden. Ik wil het niet weten als ik denk wat Dr Jan Pol doorstaat bij problemen bij een geboorte van een dier... Hoe hij kalfjes moet redden met zijn blote handen. Of wat hij moet doen als het te laat is... Nee bedankt. 

Het is veel werk, respect voor die mensen de vroeg opstaan en de hele dag druk in de weer zijn. Met hun dieren en boerderij, paarden,... Maar ik hou me liever enkel tot het opeten van dat lekker stuk vlees op mijn bord... :-)

En dan de Fashion diva, noem ik ze bij gebrek aan meer kennis. Ook weer een onderwerp waar ik amper kan van mee kletsen. De laatste modekledij? Duurste schoenenwinkel? Niet aan mij besteed. Draait het onderwerp over naar gezonde voeding. Oh, daar kan ik toch wel iets van? Maar het gaat over puntjes tellen tot vreemde soorten fruit. Gele kiwi's? Chinese druiven? 

Lap, ik val weer uit de boot! Want springt het onderwerp op het feit dat de diva elke maand op restaurant gaat eten. Ik wil pronken met mijn kennis over drie plaatsen waar mijn smaakpapillen heerlijk verwend worden. Maar al gauw gaat mijn lijstje in het niets op tegen de vele culinaire ervaringen die diva heeft. Scampi's en biefstuk? Die worden bij ons thuis in ons eigen keuken ook wel eens heerlijk bereid... 160€ aan een restaurant, drie gangen menu of à volenté tapasbar? Kan ik thuis ook. En mijn geldbeugel word er ook niet vrolijker op hoor met die feestdagen... 



Dit duo hun praten staat niet stil. Ik wil er tussen komen met eigen tips of belevenissen. Maar ik geef het op. Ik voel me een uitzondering. Een buitenbeentje. Ik kan niet meepraten. Ik heb het over de nieuwe Playstation... Over knutselwerkjes en grappige uitspraken van de kinderen. Daar val ik weer uit de boot en pardoes het water in deze keer. Ze hebben geen kinderen, vrijgezel of bewust 40 zonder wenende peuters. Geloven niet meer in de liefde. Gescheiden en alleen tussen hun vier muren. Wat doe ik hier nog? Weglopen of zwijgen?
Ah, daar komen nieuwe vrouwen erbij zitten...  Nieuwe poging, ik raap mijn moed bij elkaar... Probeer opnieuw. Wat doe jij nog vandaag? Koud weer hé buiten. Wat gaan jullie eten? Eindelijk dacht ik dat ik een gemeenschappelijke interesse gevonden had: onze liefdevolle huisdieren. "Ik heb een kat." Oei, daar gaat het weer mis. Want ik heb ervaring met huisdieren zoals slangen en baardagamen.  Ik denk dat ik best nu even mijn mond hou...

Iedereen is uniek en interessant toch?! Ik ben een apart geval en ik kleur niet binnen de lijntjes. Daar ben ik dan ook fier op. Ik hou van mezelf! It's fun to be me! Smile and be yourself, it's owwkejj! 


MaMa TeiGetje Silvy 


dinsdag 15 november 2016

Barbiepoppen en roos in huis.


Toen jaren geleden de gynaecoloog me vertelde dat ik zwanger was van een meisje, kon ik mijn oren niet geloven. “Bent u het wel zeker?” Vroeg ik nog eens. Maar toen hij er een fles champagne om wou wedden, moest ik hem toch op zijn waarheid nemen. 

Eerder die bewuste dag had ik nog een gesprek met mijn vriend. Na twee stoere jongens, zou een meisje een echte koningswens zijn. Maar we dachten: het zal wel weer een jongen worden. De jongens kleertjes lagen al te wachten in de kartonnen dozen, en van roze dekentjes was er nog helemaal geen sprake.

Elke keer ik als kind een grote speelgoedwinkel binnen liep was ik vol verbazing. Een muur met alleen maar videospelletjes, de overkant een hele verzameling duplo en lego blokken, een hele resem gezelschapsspelletjes, … Vol bewondering liet ik dan mijn ogen rondkijken, zoveel keuze in één winkel. Ik ben dan wel een meisje, maar de hoek waar al de poppen bij elkaar stonden te pronken liep ik als kind zo voorbij! Het interesseerde me geen haar dat gedoe met die poppenkleertjes. Veel vaker stond ik te kijken naar knutseldozen of strips.
Dus tijdens mijn zwangerschap riep ik vaak uit: “Bij ons komen er geen Barbiepoppen in huis!”

Naar huis met het blije nieuws dat er een meisje op komst was… Heel mijn omgeving reageerde enthousiast. Voor de eerste keer mochten we rokjes kopen en vulden schattige roze spulletjes de kleerkast… De parkbekleding sloeg ook roos uit, en zelfs haar fopspeen waar ze verslaafd aan raakte was roos.


Nietsvermoedend begon mijn roos avontuur… Onze dochter Roselinde koos uit al haar knuffels Knorretje van Winney the Pooh uit. En enkele jaren later vertrok ze ook met een roze prinsessen boekentas naar school.

Een klein dankwoordje voor de Frozen – film. Die blauw tot het nieuwe roos uitroept. Blauw behoort nu tot haar top drie lievelingskleuren. En zo hoef ik niet meer bang te zijn als er toevallig een blauwe koekendoos in haar boekentas beland...

Je voed ze op zoal jij wil, het verschil tussen een jongen en een meisje opvoeden maak je zelf. Maar ik geef toe dat ik ze met plezier een rokje aandoe. Ze zijn vrij in hun doen en laten. Onze zonen zingen ook luidkeels mee met K3. En Piet Piraat wordt door iedereen graag gezien. Met auto’s spelen ze allemaal en zelfs onze kleine Rodney speelt met … Ja: Barbiepoppen!


Barbiepoppen, pony’s met alle vrolijke kleuren van de regenboog, Frozen figuurtjes, … Ze vullen allemaal de speelgoedkast. Hopen roze kledij in de was. Dit had ik nooit voorspeld.

Gisteren ben ik een uur bezig geweest met ons dochtertje, nu 5 jaar. Ze kroop in de douche met veel schuim, daarna een lekkere warme pyjama en wollen sokken aan, en we nestelden ons voor de verwarming… Ik heb uitgebreid de tijd genomen om haar haren te borstelen en uit te kammen. Ik verdeelde haar haren in kleine reepjes en zo maakte ik negen kleine vlechtjes. Waar ze mee mocht gaan slapen. En waar ze vandaag heel fier mee naar school vertrok. Dat de juf riep: “Oh Roselinde, wat is jouw haar mooi!” Maakte mijn dag goed. Waardering voor mijn lange werk gisteren, voelt goed. Morgen vroeg maken we haar staartjes los en hebben we mooie golfjes om te pronken bij haar vriendinnetjes.
Mama en dochter tijd vind ik zo leuk, haar fiere glimlach en haar woorden: “Mama jij bent lief!”, dat zijn de redenen dat ik blij ben dat ik een dochter heb!



Toen de gynaecoloog me bijna 6 jaar geleden vertelde dat ik zwanger was van een meisje, had ik nooit gedacht dat ik hier vandaag zo zou bezig zijn met echte meisjes dingen zoals haartjes vlechten en Barbiepoppen opruimen. Dan had ik geroepen: “Bij ons komen er geen Barbiepoppen in huis!” :-)

MaMa TeiGetje Silvy 

maandag 14 november 2016

Kunst met Karakter 03


 Klik hier om naar de pagina te gaan...

Wat was ik aangenaam verrast toen ik dit weekend naar mijn berichten keek!
 Ik zag daar een leuke foto gemaakt door Iris van der Stokker.

Haar schoonmoeder geniet graag eens van een glaasje wijn: “It's a way of life.”

“Als cadeau voor Moederdag wilde ik daarom iets met wijn doen. 
En dacht: Laat ik eens kijken of ik kan schilderen. En ik scheen het te kunnen!” :-)

Ik ben er zeker van dat haar cadeau haar schoonmoeder heel fier en gelukkig gemaakt heeft!
Bedankt Iris om jouw creatie met ons te delen! 
En heel fijn dat je ontdekt hebt dat je kan schilderen, 
zo zie je maar dat er echt in elk van ons een kunstenaar zit...

MaMa TeiGetje Silvy


vrijdag 11 november 2016

Kunst met Karakter 02


 Klik hier om naar de pagina te gaan...

Vandaag deel ik twee nieuwe creaties van een moeder die liever ook anoniem blijft. 
(Klik op de foto's voor een grotere versie.)
Een lieve huisvrouw die de strijd tegen kanker overwon.


Want in ieder van ons zit een kunstenaar, 
iedereen is uniek op zijn eigen manier! 
Wees jezelf!

"Het kleuren ontspant me en brengt mijn gedachten ergens anders heen..." G.K.

Heb je ook een tekening of verfschilderij 
waar je heel fier op bent, gewoon uit jezelf.
En je wil die graag delen met ons? 
Mail naar: mamateigetjesilvy@gmail.com 

donderdag 10 november 2016

Mantelzorg in de kijker.




Vandaag vieren onze buren in Nederland:
 dag van de mantelzorg 

Daarom wil ik vandaag al de mensen die mantelzorg geven, 
extra in de kijker zetten! 
Van familie tot vrienden die er altijd voor je zijn. 
Maar ook de buren tot alle zorgdiensten.
Van iemand die met de mensen gaat wandelen, 
tot degene die ze helpt bij de maaltijden.
Een dag om er eens bij stil te staan... 
Waar zijn we zonder jullie?

Bedankt voor jullie hulp! 
Want mantelzorg, dat doen we samen! 



Op deze speciale dag wil ik ook deze speciale persoon in de kijker zetten:
Sabine Klykens, een ervaren Verzorgende wonende in Nederland Moerdijk.
Ik bekeek haar site en ik had meteen veel respect en bewondering voor haar!

"MetSabine is in oktober 2016 opgericht. Ik, Sabine, heb altijd al als zelfstandige willen werken.  Het begeleiden en het aanbieden van activiteiten en daarbij het verzorgen van mensen is wat ik het liefst doe. Door de vele veranderingen in de zorg komt er steeds meer nadruk op alleen de zorg. Ik wil mensen kunnen geven wat zij nodig hebben en daarom heb ik besloten om als zelfstandige aan de slag te gaan."

"Het is mijn missie een bijdrage te leveren aan een zo gezond en zo normaal mogelijke leefomgeving voor de kwetsbare mensen in onze samenleving. Al is het maar een lach voor heel even."


Ze biedt individuele begeleiding aan bij dagbesteding zoals een uitstap, een hobby,...
Begeleiding bij zelfredzaamheid en structuur, dagelijkse handelingen,
communicatie met anderen, koken en huishoudelijke taken, ... 
Ze kan ondersteunen met zowel verzorgende als verpleegkundige taken.
Kortom ze is een zelfstandige dappere vrouw met een warm hart. 
Ze pakt problemen aan met creativiteit en doorzettingsvermogen. 
En ze weet de mensen te motiveren. 
Haar doel is: het aangenamer maken voor andere mensen, 
en ze een lach op hun gezicht toveren. 

Respect! 


MaMa TeiGetje Silvy

dinsdag 8 november 2016

Dank u! voor: Vrouw op eigen benen.


Een onderwerp als "Wat is jouw inspiratie?" kan heel ruim zijn. Toch wat dat de eerste vraag die Georgine Panhuijsen mij stelde. Ik heb voor haar blog: http://www.vrouwopeigenbenen.nl/ een artikel mogen schrijven. Een ik voel daar een goeie samenwerking uit voort groeien! Bedankt voor deze mooie kans! 

 Klik hier...


 Lees hier verder...


maandag 7 november 2016

De Sint is aangekomen!



Bedankt lieve Sint! Dat je uitgebreid de tijd nam om onze kinderen hun tekeningen in ontvangst te nemen. Bedankt dat je echt gemeend die kleurwerkjes bekeek en er duidelijk zeer veel waardering voor toonde. Je zag dat het je iets doet om brieven te krijgen, ik zag het in jouw ogen! Bedankt om mijn kinderen hun fantasie te laten leven! Misschien betekend het voor anderen weinig. Maar ik ben blij dat ze nog in magie mogen geloven! Ik zag hun ogen stralen, en dat is me zoveel waard! 


Onze kleine Rodney was er niet bij. Ik vind hem nog iets te jong met zijn 2 jaar, om te beseffen wat die drukte om die grote man allemaal betekend. En het is geen slecht idee geweest om hem thuis te laten. Want de helft van het avontuur regende het serieus erg. Eenmaal dat de Sint aankwam bracht hij de zon mee, maar de handjes van ons kinderen bleven ijskoud. Die grote kinderen kunnen er wel wat beter tegen dan een kleintje van twee jaar. 
Ik zag ook enkele van de jongsten huilen toen ze zwarte Piet zagen. Ze waren bang omdat ze het niet begrepen. En daarom neem ik onze kleine Rodney pas volgend jaar mee! 


Zie je hier de magie in die handdruk? De schittering in hun ogen? Daarvoor heb ik het hele eind in de gietende regen gefietst. Drijfnat en vloekend van de kou kwam ik aan op de verzamelplaats. Kindjes zaten droog en helemaal ingeduffeld in de fietskar, een handig geluk. Maar het uitstapje was het waard! Ze kregen een zakje snoep en een heleboel tekeningen met kleurpotloden. Ze waren moe van al dat dansen met de Pieten. Dus moe maar heel tevreden kropen ze in hun bedje. Benieuwd of ze nu morgen wat braver gaan zijn nu ze beseffen dat hun naam in dat dikke rode boek staat! 

Liefs, MaMa TeiGetje Silvy 

zondag 6 november 2016

Kunst met Karakter 01


 Klik hier...


Wil je ook een tekening, schilderij, 
canvas, ontwerp of andere creatie met mijn blog delen? 
(Kan zowel anoniem als met jouw naam.)
Mail naar: mamateigetjesilvy@gmail.com

vrijdag 4 november 2016

Kunst met Karakter




Welkom op
"Kunst met Karakter" 

Hier ga ik jullie creaties laten zien.
Niet van mezelf maar van andere mensen.
Personen die samen met hun kunstwerkje
elk op hun manier uniek en mooi zijn! 

Wil je een tekening, schilderij, 
canvas, ontwerp of andere creatie met mijn blog delen? 
(Kan zowel anoniem als met jouw naam.)
Mail naar: mamateigetjesilvy@gmail.com

Liefs, MaMa TeiGetje Silvy

woensdag 2 november 2016

Op visite bij: Live Your Life Reading.


Mag ik jullie het grote nieuws vertellen? Ik heb een geheimpje dat ik al een paar dagen stil hou omdat er toch wel wat voorbereiding aan vooraf gegaan zijn... Maar eindelijk mag ik onze samenwerking aan jullie verklappen: eergisteren ben ik op visite geweest bij Marrit Beekman! Volg haar hier op Fb ! 

Ik heb een artikel mogen schrijven voor haar blog: https://justmejustbooks.wordpress.com/

justmejustbooks

Bedankt Marrit, voor het vlotte contact en de goeie samenwerking! 
Bedankt dat mijn artikel op jouw blog een plaatsje krijgt! 

Meelezen? Hier kan je mijn artikel lezen: 

Liefs, MaMa TeiGetje Silvy.

 Lees hier verder...


dinsdag 1 november 2016

JEM's inspiratie


“Eerlijk gezegd wist ik voor een heel lange tijd niet wie ik was. Ik liet andere mensen dat bepalen. Tot vanavond. We beseften ineens wie Jem echt is. En ik ben het niet. Jem is iedereen die iets wil uiten en die de moed moet verzamelen om zich te laten horen. Het is iedereen die een droom heeft en een manier zoekt om die waar te maken. Het is iedereen die iets met de wereld wil delen. Jij bent het, en jij. En hij en zij. Jij bent Jem, wij zijn allemaal Jem. Dit is ons moment.” Jerrica.

Afbeeldingsresultaat voor Jem and the Holograms.
Jem and the Holograms. (2015)

Zonder te beseffen wat er gebeuren zal, heeft Jerrica haar zus een filmpje op het internet gezet. Een fragmentje waar Jerrica verscholen achter een geheimzinnige look haar zangtalenten laat zien. Op enkele uren tijd wordt ze een hele sensatie en razend populair. Met hun vieren als hechte zussen springen ze op het podium en veroveren ze zo de wereld.

Wist je dat het een Amerikaanse serie is die tussen 1985 en 1988 uitgezonden werd? Drie seizoenen met in totaal 65 afleveringen. In Nederland werden de eerste twee tussen 1986 en 1989 door de VARA uitgezonden. Nadien in 2015 verscheen deze gelijknamige film. (Wikipedia)

Deze film heeft echt veel indruk op me gemaakt. Het is geen ‘één uit de duizend’ van de musicals, maar het is een familiefilm die zoveel meer te bieden heeft. Het heeft een verhaallijn die vol emoties zit. Samen met haar zus Kimber verwerkt Jerrica de dood van haar vader. Ik heb gelachen, maar ook een traan weggepinkt. Zo aangrijpend. Maar het heeft me ook sterk geïnspireerd. Ik ben niet onzichtbaar, Jem leert ons dat het oké is om onszelf te zijn! 

MaMa TeiGetje Silvy 

Afbeeldingsresultaat voor jem and the holograms synergy

"1 nov" door Oma


Oma Emotie is een pagina die een heel boek laat opendraaien over mijn mama. Maar nu stuurde ze me toch een heel pakkende mail toe... En ik kon er niet onderuit om deze te delen met jullie, vooral omdat het voor iedereen een speciale dag is vandaag:

1 november, Allerheiligen… Neen, we denken natuurlijk niet enkel op Allerheiligen aan alle dierbare mensen die we verloren zijn. Maar ook aan onze dieren, ze zitten voor altijd diep in ons hart.

Ik vraag me af hoe het hun daarboven zou vergaan… Het is raar, maar ik droom de laatste dagen veel over dierbaren die in de hemel zijn, ik denk veel aan hun. Als ik het liedje “Du bist mein ganser hert” uit de operette “Land van de Glimlach” hoor, dan dwalen mijn ogen automatisch naar de foto hier aan de muur en denk ik: “Ach pa, waar is de tijd dat wij samen naar muziek luisterden?”
Oma Renéé die zo mooi het Brussels accent kon praten, zouden ze haar daar in de hemel ook verstaan als ze het over “Lisabet Tailoor” heeft, of over de “contrabuze”. Opa André die zo graag lachte en moppen vertelde. En al onze dierbare vrienden waar we jammer genoeg zo vroeg afscheid moesten van nemen. Zouden ze daar in de hemel ook kunnen zwemmen of duiken tussen tropische vissen en adembenemende koralen?


Ik hoop dat al onze dierbaren daar boven gelukkig zijn, dat ze kunnen zien hoe wij het hier op aarde verder doen zonder hun. Dat ze weten dat er kleinkinderen zijn, achterkleinkinderen... Ik hoop van harte dat ze daarboven geen pijn hebben, geen honger en geen kou.
En misschien zitten ze allen samen gezellig wat te keuvelen over ditjes en datjes, misschien zeggen ze wel: “Kijk daar die schatten van kinderen die lijken wel op ons hé, die halen dezelfde deugnietenstreken uit als wij vroeger.” Ach wisten we het maar en konden we maar een boodschap sturen, even gaan bijpraten of gewoon afscheid nemen.

Over de regenboogbrug zijn ze allemaal gegaan een voor een. Maar niet alleen ons mensenvrienden maar ook onze lieve schatten van dieren. Dan denk ik aan Benno, Cupido, Samson, Flip en Pietpatoet, Bruintje, Zwartje en alle andere lieve dierenvriendjes.
Ik heb vroeger nooit de liefde gekend die je van een hond kan krijgen. Wij haalden Klara in huis en mochten haar 7 jaar 2 maand en 15 dagen in ons midden hebben. Het is nu juist iets meer dan een jaar geleden dat we ze lieten inslapen. Nog steeds gaan mijn gedachten elke dag even naar haar... Ik kan het niet beschrijven.


Zopas las ik een tekst die me deed huiveren, deed rillen en deed huilen. Ik heb toestemming gevraagd aan de schrijver om de tekst te mogen publiceren. “Mag ik?” van Henk Schiphorst.

Terwijl ik hier zit te tikken krijg ik nog steeds rillingen want het is zo mooi verwoord... Net alsof ik het zelf zou geschreven hebben. Ik wil het graag opdragen, niet alleen aan de dieren maar aan iedereen die daarboven is, ik mis ze allemaal een na een…


Oma Greta.