vrijdag 30 september 2016

Roodkapje en de wolf, anders...


Roodkapje en de wolf.
Geschreven door mijn grootmoeder in Lovendjoel in maart 1980.


De wolf heeft grote honger maar geen geluk,
op malse beetjes is hij tuk.
Maar hij heeft zopas zijn hoorapparaat laten vallen
en is nu praktisch doof. Ocharm!
Hij sluipt door het struikgewas en plots zegt hij: “Oei mijn pruik,
die is zeker blijven hangen aan een struik."

Hij gaat naar Roodkapjes grootmoe toe,
maar hij is reeds zo moe.
Eindelijk raakt hij haar huisje binnen,
en nu kan het spelletje beginnen...

Grootmoe staat juist op haar hoofd stokstijf.
Ze doet yoga en zegt: “Ik wil dat ik slank blijf!”
Maar onze wolf heeft het niet voor zo’n oudjes, een malse brok dat wel,
doch hij is niet meer van de jongste en dat gaat niet meer zo snel.

Dan zegt grootmoe: “Wat raar zo’n grote ogen.”
Onze wolf antwoord: ”Om beter te kunnen zien heb ik contactlenzen genomen.
Want ik sta niet met een bril,
maar och wie zal er mij geloven.”

Dan vraagt die taaie: “Waar zijn uw tanden?”
De wolf zegt: “Verloren! En daarbij het waren er van de mutualiteit,
en ik ben ze al voor de vierde keer kwijt.”
“Aaaaahhh!” zegt dan dat grootje “Nu kan je mij niet bijten.”
Maar daarvan zou ze lelijk staan te kijken.

De wolf lispelt dan: “Ik kom niet voor u,
die oude grootjes zijn allemaal zo taai,
daarnaar hapt zelfs geen haai.
Om Roodkapje is het mij te doen,
zo’n mals brokje op de noen.
Dat zou mij zeker smaken,
het speeksel loopt al langs mijn kaken.”

Grootmoe zegt: “Ik zou maar niet te geertig raken,
want Roodkapje is al vijfde Dan Karate-Do.”
De wolf zei alleen maar: “Oooohhh!”
En is met zijn staart tussen zijn poten
héél stilletjes weggeslopen.

Als de wolf nu ook maar één glimp van Roodkapjes blauwe mutsje ziet,
wordt hij al bleek van schrik.
Hij zegt: “Ik zal nog eens bij mijn dokter gaan ten rade,
want de Roodkapjes van tegenwoordig zijn allemaal zo’n kwade!”


Dank aan mijn mama voor dit lang bewaarde gedicht met me te delen.
En bedankt voor de leuke bijpassende tekening! ;-)

Liefs,
MaMa TeiGetje Silvy

Klik hier voor meer : Sterren mini plaatjesOma EmotieSterren mini plaatjes

woensdag 28 september 2016

Mijn leven als kat?


Moest ik een kat zijn… Dan had ik nog ? levens…

Soms heb ik een gekke gedachte, en deze week is er een in mijn kopje gekropen die ik met jullie wil delen. Een onnozel idee, maar wel eentje met veel waarheid erin verscholen. Want wat zouden we doen als we zouden leven als katten? Want die dieren hebben negen levens. Stel je eens voor dat je negen levens had… Zouden we het dan minder erg vinden om er eentje af te geven, of een leven zelf te verkorten?

Als ik voor mijzelf begin te tellen, dan ga ik van 9 naar 0.

Dan neem ik één leven af voor al de pesterijen op school. In het lager onderwijs, en in het middelbaar. Elk jaar zijn er wel personen geweest die het leuk vonden om me te pesten. En pesten is lelijk, want het gooit je zelfzekerheid zo de diepte in. Ik was nooit echt populair met mijn bril vanaf de tweede kleuterklas. Nu dezer dagen ben je mee met de mode met een kleurrijke beugel, maar in mijn jonge jaren werd je meteen “beugelbekkie” genoemd. Als je de kranten nu leest of naar het nieuws kijkt, zijn er veel kinderen die zelfmoord plegen omwille van pesterijen… Hoe erg die pesterijen kunnen worden wil ik me niet kunnen voorstellen, dan vielen ze bij mij nog mee met enkel het: “Je mag niet met ons spelen!” Maar een kind zijn zelfbeeld gaat er toch erg van omlaag…


Daar geef ik ook meteen mijn tweede leven af. Want wat daarop volgde in mijn tienerjaren was een scheiding van mijn ouders. Lap, weer een donderslag voor mijn zelfvertrouwen. Nu in dit tijdperk ben je geen uitzondering meer, en kan je met veel mensen praten en je hart luchten. Maar toen in mijn omgeving was ik de eerste, zo voelde ik me toch. Ik voelde me alleen. En alleen dat gesprekje met de leerkracht was niet voldoende om me op te krikken. Punten daalden naar beneden. Maar stilletjes aan kroop ik het dal weer uit.

Mijn derde leven zouden mijn ‘beste’ vrienden wel afgenomen hebben. Vriendschappen waarvan je denk dat je ze kan vertrouwen. Maar het zijn gewoon de verkeerde mensen die je slechte keuzes laten maken. Ik heb nooit gerookt of andere rommel genomen. Maar ik had wel ‘vrienden’ die me naar het verkeerde pad wouden leiden. Een geluk dat ik snugger genoeg was om de signalen te herkennen en weg te lopen.

Het vierde leven gaat naar liefdesverdriet. Jong of oud, op elke leeftijd kan je daarvan afzien. Zeeën vol tranen heb ik gehuild, zakdoeken vol om die éne speciale jongen… Iemand die onbereikbaar was, of iemand die me niet zag staan. Emoties volgden elkaar op als in een rollercoaster.

Nummer vijf, zou het leven zijn dat meegaat met een ander leven. En dan heb ik het over verlies van een dierbare. Onverwachtse sterfgevallen van vrienden en familie raakten me heel diep. Van de ene had ik al wat meer verdriet dan de andere, maar telkens lieten ze een leegte achter in mijn hart. Een gemis van iemand waar ik geen afscheid van kon nemen, doet me pijn. Maar ze leven verder in mijn herinneringen.


Mijn zesde leven zou naar een slechte gezondheid kunnen gaan. Genoeg ziektes die ik zou kunnen opnoemen met een geneeskunde boek bij me… De lijst is eindeloos. Om maar te zwijgen over het lelijkste beest: kanker. Maar hé, ik mag me gelukkig prijzen dat ik gezond ben, dat is me zoveel waard!

Zeven is voor financieel gedoe. Ik heb dan wel een dak boven mijn hoofd, en alle dagen eten op mijn bord. Maar de rekeningen komen ook elke maand in de bus, en soms is het moeilijk om het hoofd boven water te houden. Elke maand ben ik blij dat ik met alles rondgekomen ben, en dat die eerste dag de pre er weer opstaat. Ik mag niet denken aan mensen die in de kou op straat leven, met kinderen en geen geld om pampers of melk te kopen.

Dan krijgt het lot mijn achtste leven. Je moet het maar voorhebben, op straat oversteken en een auto je overrijden. Met de auto een ongeluk hebben, of een treinbotsing ofzo. Dat is het lot, en als die je komen halen kan je er niets meer aan doen.

Dan kom ik aan negen… De laatste kans. Dan heb ik het nog niet gehad over depressief zijn. Want dat is nog het kwaadste. Positief blijven, dat is de boodschap. Dan overleef ik dat laatste negende leven wel. Genieten van de kleine dingen, van mijn gezin. En geloven in de liefde.


Laat ik dan vooral niet gaan denken aan oud zijn. Want ouder worden dat is niets, maar oud zijn dat is wat anders. Ik werk in de zorg met oudere mensen, ik mag niet te veel nadenken over wat bij mezelf nog komen kan. Dementie, eenzaamheid, niet kunnen leven zonder hulp, … Lap, daar gaat ook mijn negende leven! Ik heb maar één troost: als kat zal ik blijven gelukkig spinnen, knorren en knuffelen! Want ik zal genieten van elk moment, van élk leven! Genieten van elke dag, en dankbaar zijn voor alles. 

Wees positief! Geniet van je leven! Leef je leven!

Volgende keer schrijf ik wel iets positievers! :) Het leven van een spin met acht poten, of over een hondenleven. :)


MaMa TeiGetje Silvy


(Eerste twee foto's zijn van mijn jeugdvriendje Zwartje... 
De derde foto is een foto van mijn oudste vriendjes: Benno en Cupido.) 
Afbeeldingsresultaat voor kruisje overleden

zaterdag 24 september 2016

WERELDDOVENDAG met Rosanne van Esch


24 september 2016, niet zo maar een gewone zaterdag maar wel: 

WERELD DOVEN DAG ! 

En daarom wil ik vandaag een unieke persoon in de kijker zetten: 

Rosanne van Esch

Een docente Nederlandse Gebarentaal uit Sint-Oedenrode
die voor dove en slechthorende kinderen 
K3 Hits opneemt in gebarentaal. 

 10.000 Luchtballonnen in gebarentaal


Ik ontdekte haar enkele jaren geleden 
toen ze op eigen initiatief startte 
voor iedereen die te maken heeft met deze communicatie. 
Deze juffrouw verdient meer dan een pluim... Respect! 

Ontdek haar hier op FB: 

 Gebaar Mee met K3



Mijn kalendertje van #SWEETLITTLEMOMENTS 
vertelde me dit interessante weetje! 

MaMa TeiGetje Silvy

vrijdag 23 september 2016

Stoefen en pronken.


In mijn omgeving zijn er veel ouders met kinderen van dezelfde leeftijd als onze kinderen. Daarom wordt er ook zoveel vergeleken onder elkaar. Bij hun is het misschien een automatisme. Denken ze er niet meer bij na. Maar moet het nu echt zo vaak gebeuren? Ik ben het vaak zó beu...

Het begint al van bij de zwangerschap. Foto’s van bolle buiken worden al op fb gegooid. Het liefst opvolgend van elke maand met mooi de datum en de evolutie erbij. Later heb je een groeimeter tegen de muur met streepjes. Wel de vergelijking is hier maar klein…
Dan volgen de uitspraken: "Heb jij kwaaltjes? Waar had jij last van of pijn? Hoe ben jij bevallen? Oh, jij mét epidurale? Ik zonder! En ik zoveel uur in de kliniek, en na zoveel dagen was ik al naar huis."
Eigenlijk wel straf, daar babbelen we allemaal over. Maar over gevoelens wordt amper gesproken met elkaar. Depressie of tepels die pijn doen, zulke onderwerpen zullen amper besproken worden. Tenzij het tegen je beste vriendin is. Dan nog zal je niet toegeven dat je niet meer kan omdat je tientallen slapeloze nachten achter de rug hebt. Of dat je het hele huis lopen kuisen hebt omdat je nestdrang hebt. Om maar te zwijgen over dat piekeren dat alles op tijd wel in orde komt.

Mama’s stop met vergelijken tegen elkaar! Elk gezin is anders! Alle ouders gaan er anders mee om, situaties zijn altijd anders. Na mijn drie zwangerschappen, geloof me: elke zwangerschap, elk moment en elke bevalling zijn in alle opzichten anders! Dus stop met vergelijken en stop met dat opscheppen tegen op elkaar.



Dan worden de kinderen groot:
"De mijne kan al kruipen. Hier zijn de eerste stapjes gezet. Mijn dochter mag al naar school. Kijk, ze kan al fietsen! Dit zijn haar cadeaus voor haar verjaardag! Volgende week een spetterend verjaardagsfeestje. Wat zijn we fier, hij kan zijn naam al schrijven. Eerste leerjaar, we leren lezen. De eerste melktand is eruit! Joepie, we kunnen zwemmen." En zo gaat dat lijstje maar door en door… Altijd dat vergelijken en stoefen. Precies we doen een wedstrijd om het eerste dit en om het eerste dat. Wat ben ik dat zo moe. 
En dan de statussen op fb erbij, of foto’s die iedereen moet gezien hebben. Vroeger ging ons bomma nog eens rond met een oude fotoalbum, dat was tenminste nog gezellig! Of vertelden onze ouders nog eens wat bij de bakker! Dat ouders onder elkaar stoefen op hun kinderen aan de schoolpoort, dat feit is in de tijd wel niet veranderd… Wat doet de tijd toch met ons? Wat doet het internet met ons? Gaan onze kinderen als ze volwassen zijn hun héle leven in detail op het net kunnen lezen? Ik vrees ervoor… 


MaMa TeiGetje Silvy 

Ik zet nu één foto online. (Geen 14 foto's op fb...) Een oud kiekje van ons Roselinde toen ze net leerde stappen...

dinsdag 20 september 2016

Ik in een doos?!



Soms als ik dezer dagen nadenk
dan heb ik het gevoel
dat ik ben opgevoed
in een gesloten kartonnen doos.

Mijn jeugd bracht ik door
in een doos.
Positief!
Een doos met zes zijden
beschermde me tegen de buitenwereld.
Zacht en warm.
Vol liefde.
Vol ontdekkingen en avontuur.
In de doos.
Alleen ik
en een kleine wereld
van familie en school.
Alleen ik
en een verzameling
van speelgoed.
En als ik eens viel
dan belande ik
op de zachte kant van de doos.
Beschermend.

Mijn leven als tiener
ook in een doos.
Zes muren om me heen.
Beschermend, maar té beschermend.
Zes muren zonder ramen
om naar buiten te kijken.
Alleen mijn eigen kleine wereldje
en geen zicht op andere wijde werelden.
Ik had geen idee.
Geen ramen, maar ook geen deuren.
Geen andere keuzes
alleen één rechte lijn:
studeren en werken.
Stiekem uitgaan.
Einde, één lijn.

Ik ontmoette de juiste mensen.
Opeens kregen mijn muren ramen.
Eerst kon ik alleen maar kijken,
vanachter de tralies gluurde ik stiekem naar buiten.
Ik leerde zien. Ik leerde en ontdekte.
Sleuren en trekken,
ik kreeg die ramen uiteindelijk op een kier.
Maar ik bleef opgesloten
achter mijn tralies.

Vallen en opstaan.
Mijn muren waren zo zacht niet meer.
Ik probeerde mijn muren zelf te verbouwen,
op bakstenen viel ik nu neer.
Tranen heb ik gehuild,
oceanen vol.
Zo verging het karton,
en zo merkte ik dat de wereld hard is.

Maar een doorzetter zoals ik ben,
ik dreef door op mijn tranen.
Bij de juiste vrienden verzamelde ik hout,
en zo bouwde ik mijn eigen deuren.
Ik leerde bij, en studeerde.
Langzaam gingen die deuren open.

Eerst sprong ik af en toe met één stap buiten,
om daarna snel terug tussen mijn veilige muren te duiken.
Maar op een dag maakte ik een keuze,
ik nam de juiste deur.
En zo koos ik voor de vrijheid.

Met de juiste mensen om me heen,
leerde ik veel nieuwe dingen kennen.
Die werelden die ik alleen eerst maar zag
vanachter mijn ramen.
Werelden vol met keuzes achter deuren die opengingen.
Werelden waarvan ik het bestaan zelf niet kende.
Vallen en opgevangen worden op het gras.
Opstaan en er veel geleerd van hebben.

Nu vele jaren later,
volwassen gegroeid, kinderen en getrouwd.
Nog steeds deuren met keuzes om me heen.
Maar ik mag ze zelf bouwen,
zelf kiezen.
En als ik val, dan is het zachte gras er om me op te vangen.
Doet het pijn dan huil ik,
maar sta ik op en heb ik eruit geleerd.
Ik ben vrij.
Ik ben mezelf.
Ik leer.
Ik geniet. 

MaMa TeiGetje Silvy 

Een schreeuw in stilte.


Ik zou het over de daken willen schreeuwen,
maar kan ik dat wel?

Hoe ik me goed voel
op mijn nieuwe werkplek.
Hoe ik me thuis voel
in dat nieuwe team.


Ik zou het jullie allemaal willen vertellen,
maar ik mag het niet.

Dag en nacht verschil,
zwart tegen wit,
in duizend en één dingen…


Maar dit schreeuw ik nu toch uit:

“Ik voel me goed, ik voel me er thuis!” 


MaMa TeiGetje Silvy

zondag 18 september 2016

niet/wel lijstje


Het wereldwijde web is zó groot, dat ik soms schrik van wat ik zie... Ik bezoek af en toe andere blogs en zo kom ik dingen tegen dat ik echt niet verwachte dat iemand zoiets online kan zetten. Van bepaalde foto's, (pittige) details over hun privé leven, tot de meest lachwekkende toestanden, ... Je kan het nog zo gek niet bedenken, of het staat wel ergens in een hoekje online. Het zou je baas maar eens moeten zijn die heel toevallig op je blog dondert... Je schoonmoeder, of die ene jeugdliefde van vroeger, ... 

Daaruit is dus dit blogbericht gegroeid. Voor één keer eens een uitgebreid lijstje van: 


Wat je niet op mijn blog zal vinden:
(Maar ik dus wél vond op andere blogs!)

Omdat ik niet mee ben met de laatste modetrends, zal je hier niet dagelijks een foto vinden van mijn outfit. Ik doe de kleren aan waar mijn humeur ’s morgens bij aansluit, en waar ik me goed in voel.

Gedeelde statussen zoals: nu ga ik een grote boodschap doen, of nu ga ik mijn tanden poetsen vind ik overbodig om jullie te laten weten.

Nieuwsgierigen zullen hier geen sappige details vinden over mijn seksleven. Dat is privé.

Je zal hier geen foto vinden van een enveloppe met mijn eigen adres erop. Omdat kindlief een wenskaartje gekregen heeft, en ik daar zo fier op ben.

Zoek zeker niet naar gezonde voornemens om af te vallen om in dat perfecte kleedje te kunnen. Dus jullie zullen hier ook geen tips vinden om te vermageren (of je uit te hongeren). De weegschaal hier komt misschien één keer om de twee maand van onder de kast.

Vele korte irritante lijstjes. Ik probeer voor jullie altijd een vloeiende tekst te schrijven omdat ik die zoveel leuker vind om te lezen. Zo las ik ooit een boek waarin elk hoofdstuk begon met een lijstje. Die lag snel aan de kant. Alleen to do lijstjes en een boodschappenlijstje is al genoeg.

Onleesbare schrijflettertypes. Onleesbare schrijflettertypes. Het is dan misschien wel eleganter, maar Arial is wel gemakkelijker om te lezen.

En als laatste: ik zal altijd mijn best doen om leestekens en hoofdletters in ere te houden. Ook schrijffouten probeer ik te vermijden. Zo ken ik iemand die tussen al haar woorden twéé spaties typt… Omdat  ze  denkt  dat  het  zo  leesbaarder  wordt  … Raar, heb ik nog nooit gezien in een boek.  


Je ogen opengetrokken? Verbaast het je? Geloof me, ieder van deze dingen las ik op andere blogs… Ben ik een uitzondering op de trends van het moment? Dan is dat maar zo. Liever een unieke blog die boven alles uitspringt, dan meelopen met de stroom! Hier een lijstje met wat je wel zal vinden op mijn eigen blog:

Met drie jonge kinderen zakt mijn niveau vaak naar hun hoogte. Sorry, laagte. Dus af en toe zal je weleens een woordje vinden over tekenfilms, kinderliedjes, … Zowel de oude als de nieuwe K3 komt al eens ter sprake. En verslagjes over de feestdagen zoals Pasen en het bezoek van de Sint zal zeker ook niet mankeren.

Ook al ontsnappen ze mijn oren soms, dat ik ze niet hoor. Toch zijn ze er vaak met al die mondjes en hun spraakwatervallen: de quotes van onze kinderen. Uitspraken die spontaan van hun tong af rollen. De waarheid uit een kindermond. Want mama heeft “niet alleen twee handen, maar ook twee benen.”

Emoties: een woord voor een grote verzameling gevoelens. Ontroerende verhalen, indrukwekkende ervaringen, rillende sensaties, … Gooi alles door elkaar en je twijfelt op het einde tussen een opgewekte glimlach of een bedroefde traan…

Stilte… Sommige dagen geen blogbericht van mij. Want dan gaat de volledige aandacht naar mijn man en de kinderen. Dan zet ik mijn laptop uit en de gsm stil. Een privéleven gaat nog altijd voor op het “online” staan.

Gelukkige dingen maar ook ongelukkige dingen, want ons leven is niet altijd rozengeur en maneschijn. Daarin ben ik eerlijk, ik zal jullie misschien niet altijd alle grote details vertellen van een negatieve gebeurtenis. Maar in de woorden die ik dan wel schrijf zullen jullie goed aanvoelen dat ik niet altijd alles door een roze bril bekijk.

Kortom hier vinden jullie een MaMa TeiGetje Silvy die eerlijk verhalen deelt vanuit haar eigen ervaringen en gedachten. Ik wens dat ik jullie kan inspireren, en ik hoop dat jullie met veel vreugde meelezen!

Liefs MaMa TeiGetje Silvy 

 WeLkom

zaterdag 17 september 2016

Carlien


Het verhaal gaat al een tijdje rond op de online wereld. Maar ik wou er toch even extra aandacht aan vestigen omdat ik het zo herkenbaar vind uit ervaringen van mezelf. Het is een verhaal in dichtvorm, geschreven door Carlien. Ze werkt op een afdeling Oncologie. De mensen zeggen tegen haar dat ze altijd te horen krijgen dat het druk is in de zorg, maar dat ze eigenlijk geen idee hebben wat ze daar de hele dag doet. Carlien kreeg dit onlangs in haar familiekring te horen en zo besloot ze het eens neer te schrijven... Prachtig gedaan Carlien! Echt heel pakkend, maar absoluut de waarheid! 

"Verpleegkundige zijn op een oncologieafdeling."
Een vragende en onzekere blik kijkt me aan,
Zuster, hoe zou het nu verder gaan?
Hoe lang zal het nog duren?
Zijn dit mijn vaders laatste uren?
Ik kijk naar de dochter die haar vaders hand nog vastheeft.
De laatste momenten die ze nu met haar vader nog beleeft.
Ik zou ze zo graag nog hoop willen geven,
Ja, je vader blijft voorlopig nog in leven.
Maar nee, er is geen hoop meer voor deze man om te genezen.
Dat is mij wel duidelijk na het zien van deze man, en zijn dossier te hebben gelezen.
Ik zou zo graag een tijdje naast hun bed willen staan,
Om ze niet alleen in deze moeilijke situatie te laten gaan.
Maar ergens anders op de gang, daar klinkt een bel.
Het is op kamer 10, een patiënt met een ernstig gezwel.
Ook hier lijkt geen enkel uitzicht meer te zijn,
Alles wat er nog is, bestaat uit wanhoop en pijn.
Met een paar stappen ben ik op kamer 10,
De wanhoop en angst is in de ogen van deze patiënt te zien.
Zuster, help me toch, ik heb verschrikkelijk zo’n pijn.
Ook voor deze patiënt zou ik er nu op dit moment moeten zijn.
Ik haal direct wat voor u, om de pijn te doen verminderen.
Hopelijk zal het u dan snel wat minder hinderen.
Op de gang, op weg naar de medicijnkast,
Hoor ik een patiënt roepen: Help, mijn buurman staat midden in de kamer en hij plast!
Dat is waar ook, de patiënt die sinds vannacht erg in de war is.
Normaal een echtgenote die voor hem zorgt, dat voelt voor hem nu als een waar gemis.
Ik maak een keus wat ik nu het best als eerst kan doen,
De pijnstilling halen, of de grond poetsen met een dweil en handschoen.
Mijn leven op de afdeling bestaat voortdurend uit het maken van keuzes en nadenken,
Aan welke patiënt moet ik nu op dit moment het eerste aandacht schenken?
Voor je gevoel zou je overal tegelijk willen zijn,
Het zit niet in een groot gebaar, maar vooral in het oprechte, ook al is het klein.
In mijn uniform zit een telefoon die zich luid laat horen,
Een telefoon, die soms op één dag mijn proces wel dertig keer kan verstoren.
De arts-assistent aan de andere kant van de lijn,
Zou je hier om 9 uur voor de visite kunnen zijn?
Er wordt verwacht dat ik tijdens de visite van iedereen weet hoe het met ze gaat.
Als ik van iedereen de bloeddruk en temperatuur weet, is de arts daarmee gebaat.
We bedenken voor iedere patiënt een ander beleid,
Vaak gaat dat in overeenstemming, en zonder strijd.
Een arts-assistent en een verpleegkundige, ze kunnen niet zonder elkaar.
Het in goede harmonie samenwerken, maakt het werken minder zwaar.
Een compliment hier of daar, om iets wat je goed hebt gedaan,
Zorgt ervoor dat we vol goede moed verder gaan.
Twee mannen in gele uniformen komen met een brandcard de afdeling op gereden.
Ze komen voor een patiënt op kamer 6, die hier lag door benauwdheid en veel heeft gestreden.
De dokter had deze week de prognose afgegeven,
Het spijt me man, maar u zult niet lang meer blijven leven.
Ik had thuiszorg voor deze patiënt geregeld, zodat hij de laatste weken nog thuis kon zijn.
Kon genieten van zijn familie, daar waar het vol liefde is en fijn.
Zijn laatste dagen of weken in de nabijheid van zijn geliefde doorbrengen.
Waar geen artsen of verpleegkundigen zich meer in zijn leven hoeven te mengen.
Tranen staan in de ogen van de patiënt als hij op de brandcard ligt.
Met gemengde gevoelens probeer ik hem gedag te zeggen met een professioneel gezicht.
Lange tijd was hij bij ons op de afdeling geweest.
Had te horen gekregen: U heeft kanker, hetgeen waar u al zo lang voor vreest.
Snel ga ik in mijn gedachten na, of ik alles wel voor deze man heb gedaan,
Of de thuiszorg wel op tijd bij deze patiënt voor de deur zal staan.
Ook of ik de apotheek heb voorzien van recepten van zijn nieuwe medicatie.
En ook of ik zijn familie goed heb ingelicht over de gehele situatie.
Op kamer 7 ligt een patiënt met een levensverwachting van een aantal weken,
Het slechte nieuws had hem, en zijn familie in tranen uit doen breken.
Ze hadden nog zo graag 1 keer met hun familie een dag weg gewild.
Er was weinig waardoor hun verdriet nog werd gestild.
Een dagje weg werd geregeld via Stichting Ambulance Wens.
Wat had hij genoten een hele dag samen met zijn familie, zo intens.
Voor even kon hij genieten zonder aan zijn ziekte te denken,
Wat je met 1 telefoontje naar deze stichting aan een patiënt kan schenken!
Als ik terugkom van het eten valt mijn oog op 2 kleine kindjes die zorgeloos over de afdeling lopen,
Zo nu en dan zie ik ze bij hun moeder onder de dekens gekropen.
Hun moeder, 40 jaar, baarmoederkanker en geen uitzicht meer,
Als ik dit beeld voor me zie, wordt mijn hart soms week en teer.
Twee kleine meisjes die hun moeder moeten verliezen,
Een moeder die bij haar kindjes wil blijven maar niets heeft te kiezen.
Het snijdt door je ziel als je de wanhopige blik van moeder ziet in haar ogen.
Ik kan niet veel meer doen, om het uiterste voor haar te doen in mijn vermogen.
Verdriet staat er in haar ogen als ze de kam door haar haren haalt.
Plukken haar dat loslaat van haar hoofd, en hier en daar neerdaalt.
De chemokuur die haar probeert te genezen, maar ook zoveel kapot maakt.
Het verliezen van iemands haar, is iets wat je toch ook telkens weer raakt.
Als ik aan het einde van de dag klaar ben met het werken,
Probeer ik alles wat ik meemaakte, weer te verwerken.
Veel pijn en leed is er op deze afdeling te zien,
Maar bovendien:
Ik ben dankbaar voor alles wat ik ervoor terugkrijg, aan liefde en dankbaarheid van de patiënt!
    Carlien

vrijdag 16 september 2016

1 Klik, één lach


Er zijn zo van die momenten in een schooljaar waar elk kind naar uitkijkt, of net niet… Het is maar hoe je het bekijkt, of zelf beleefde. Zo is een van die momenten die je niet vergeet:

Het bezoek van de schoolfotograaf…

Afbeeldingsresultaat voor de schoolfotograaf

Onze kleinste man Rodney is nog te klein om het zich later te herinneren. Maar als hij heel die bende kinderen achter elkaar ziet staan met dat witte doek en dat oogverblindend witte licht van de camera… Dan begrijpt hij niet wat er gebeurt en gaan zijn traansluizen open. Twee jaar geleden, zijn allereerste keer dat hij met broer en zus mee mocht op de foto, heeft hij heel luid onophoudelijk geweend. Zodat de fotograaf wel 10 minuten van zijn kostbare tijd verloor. De tweede maal hetzelfde scenario maar toen kreeg ik nog een gezellig overgeef probleempje op mijn arm erbij. Ik heb nog nooit zo luid: “Doekjes!” geroepen. Twee onvergetelijke ervaringen rijker, en mislukte foto’s als extra.

Dit jaar is de papa een ervaring rijker, want ik moest gaan werken. Spijtig vond ik dat niet echt. Al moest ik wel een hele tijd aan ons kindjes denken. Ze zijn nu weer een jaartje ouder, hoe zouden ze op de foto staan? Zou Rodney terug gehuild hebben?
Roselinde is een geboren model, op de meeste foto’s moet ze maar haar hoofd omdraaien en tovert ze meteen een mooie glimlach. Ryan is ook een jongen die veel plezier heeft op school, maar zo op commando lachen is toch een heel ander karwij. (Laat ik je het verhaal van de communie foto’s maar besparen.) Dus ik ben echt benieuwd met welke snoet ze op de foto’s gaan staan. Het is één momentopname van één stresserend moment op een heel schooljaar, en toch is het de belangrijkste foto. Die terugkomt op alle papieren, of die foto die bij oma op haar kast staat te pronken. Om maar te zwijgen over alle foto sleutelhangers die worden uitgedeeld…

Toen ik thuiskwam kreeg ik het hele verhaal uitgebreid te horen van mijn man. Hoe Rodney heel vrolijk was, tot hij op dat stoeltje moest gaan zitten. Dan was de kermis begonnen… Grote krokodillentranen. Toen de foto’s geklikt waren en papa hem weer in zijn armen nam; was het weer een dikke glimlach. De deugniet!

Roselinde liep me haar fotogezicht zien; wat leek op een brede smiley met de hele rij tanden bloot… Ryan wou er zelfs helemaal niet over praten. Als dat maar goed ging...  Kan ik die fotograaf niet stiekem gaan omkopen voor een kneepje fotoshop?  

MaMa TeiGetje Silvy

Oma Emotie (2)


Onlangs schreef ik het blogberichtje: "een goeie keuze." < Klik hier, dan kan je meelezen. 
Mijn mama, oma, reageerde op deze blog in een email die ze me persoonlijk toestuurde. Maar ik kon het me niet laten haar emotionele reactie met jullie te delen. Want ook bij deze heb ik een traantje weggepinkt.

"Zojuist las ik je blog: “De juiste keuze”.
Je bent blij dat Ryan en Roselinde de juiste keuze hebben gemaakt met de koek terug te brengen. En ja hoor, dat maakt mij als oma ook trots! Maar mag ik je ook klein verhaal vertellen over een keuze die jij maakte, toen jij een kind was van 5 jaar." (...)

Lees hier verder mee met Oma Emotie. 

Groetjes MaMa TeiGetje Silvy

Afbeeldingsresultaat voor konijn banner

Ochtendhumeurtje


MaMa - uurtje => Ochtendhumeurtje:

Zoals beloofd zien jullie hier een ochtendhumeur foto van onze dochter. Ze was helemaal niet knorrig maar wel heel knuffelig en lief. We maakten voorzichtig haar vlechtjes los en alle golfjes vielen los over haar schouders. "Wat mooi en zo zacht!" riep ze tevreden uit. Dochter blij is en dat geeft mij ook een warm gevoel. Een foto is de kers op de taart, ze mist enkel nog een kroontje... 

Oja, van die nagellak bloempjes bleven er maar een drietal over. Ik denk dat de andere zeven ergens tussen haar knuffels en haar hoofdkussen beland zijn...

Twee blogjes onder het motto: geniet van de kleine dingen in het leven! 

Groetjes MaMa TeiGetje Silvy 



donderdag 15 september 2016

MaMa - uurtje


Af en toe verwen ik mijn dochtertje met een echt mama dagje. Vandaag was het eerder een mama - uurtje. Na een lange dag werken is het soms moeilijk om quality time in te plannen. In mijn zetel ploffen en naar tv kijken is natuurlijk gemakkelijker, maar vandaag heb ik er echt werk van gemaakt om haar te verwennen.

Terwijl ik haar haren kamde en borstelde deed ze zelf haar nagellak af met de Dip&Twist. Dat ze dat zelfstandig mag doen vind ze heel fijn. Ik verdeelde haar haar in vijf vlechtjes en legde ze telkens vast met een loombandjes - rekkertje. Waarom ik dit ‘s avonds doe? Wel als ze straks lekker gaat slapen, en als ik morgen vroeg die vlechtjes eruit haal: dan heeft ze mooie golfjes in haar haar… Ik kijk er al naar uit hoe fier ze dan zal zijn, om naar school te vertrekken!

Met de haren strak gevlochten is de volgende stap in mama tijd: nageltjes lakken! Had ik dat even onderschat ja. Normaal laat ik ze een kleurtje sneldrogende nagellak kiezen uit onze verzameling. Nu had ik een nieuwtje gekocht met bloemetjes en glitters erin… Met als gevolg dat ze graag op elke vinger een bloempje wou, zo kon mama knoeien om dat klaar te krijgen. Maar het is toch gelukt! Of ze morgen nog fris op haar nagels zullen hangen dat is een andere vraag. Maar hé, ze vond het toch een gezellig mama uurtje! En dat is wat telt!

Een ochtendhumeur foto volgt nog! ;-) 

MaMa TeiGetje Silvy


zondag 11 september 2016

Een goeie keuze


Soms heb ik als mama van vier angst voor de toekomst van onze kinderen. Ik denk dat iedere mama daar wel eens bij stilstaat? We weten niet hoe de wereld in zijn werk zal gaan in de toekomst. Of welke mensen er dan rondlopen. En dan denk ik nog niet aan extreme dingen: zoals aardbevingen, oorlog of vervuiling. Maar nu denk ik aan hoe volwassen en verstandig onze kinderen zullen worden. Zullen ze de goeie keuzes maken om op het rechte pad te blijven? Zullen ze een goeie job hebben? De drie kleinste zijn nog jong, maar de oudste is toch al wat ouder en dik in de tienerjaren. We staan er toch al bij stil welke studiekeuzes hij maakt. 

Vandaag hebben Ryan en Roselinde echt een pluim verdient. Roselinde dacht al dat ze een échte pluim kreeg, maar ik legde uit dat ze een dikke duim krijgen voor wat ze gedaan hebben.
Al twee dagen waren ze echt stout. En als ik zeg dat mijn brave kinderen stout zijn, dan betekend dat al iets. Want ik zeg dat niet snel. Maar nu waren ze echt zo vervelend. Ik had hun cadeautjes gekocht, maar dat ze in de kast lagen te wachten stimuleerde hun totaal niet.
Afbeeldingsresultaat voor mama tijger

Ze waren met hun drie in de tuin aan het spelen. Het was tijd om eten te maken en ik liep naar ons keukentje, toen ik net van achter de hoek Rodney zag aanhollen. Hij zag me niet staan, en doelbewust stapte hij op de koekjesschuif af. Stiekem opende hij de schuif en nam hij een wafel. (In een plastiek dat hij niet zelf kan openen.) Fier liep hij ermee naar buiten bij broer en zus op de trampoline. Hij gooide de koek op de trampoline. Verbaast keken Ryan en Roselinde op. Meteen zeiden ze tegen Rodney dat hij dat niet mocht nemen zonder mama te vragen. Ryan sprong van de trampoline en snelde meteen naar de keuken. Waar ik achter het hoekje alles waakzaam in het oog gehouden had. Net toen de schuif terug toe ging, sprak ik hem aan. Roselinde kwam er ook bij staan. Rodney hoorde ik buiten wenen. Als een muis waren ze alle drie bang, “Betrapt!” hoorde ik ze denken. Maar ze legden lief uit wat Rodney gedaan had.
Ik vertelde hun dat ik fier op hun was, omdat ze deze keuze hadden gemaakt om de wafel terug te leggen. Ik legde hun uit dat ik trots was. Dat ze een pluim verdient hebben omdat stoute kindjes de koek stiekem zouden opgegeten hebben. Hun ogen fonkelden, ze beseften echt dat ze iets juist gedaan hadden. Ik zei dat ze hiervoor een beloning verdient hebben en ik gaf hun hun verstopte cadeautje. Elk een klein zaklampje én een dikke groepsknuffel met ons viertjes. 

Jullie kunnen deze blog misschien overdreven vinden? Maar mijn mama gevoel maakte me fier omdat ze de juiste keuze gemaakt hebben. Nu is het een koek. Maar als ze groot zijn is eerlijkheid nog zo belangrijk. Stel dat ze ooit zien dat iemand iets fout doet, zullen ze voor elkaar klaarstaan.

Dat ze groot worden? Nog altijd maakt mijn mama hart zich zorgen. Maar dit kleine voorval van vandaag geeft me toch een rustgevend gevoel.


MaMa TeiGetje Silvy