Dank voor de zorg!

Vandaag deel ik het eerste verhaal in mijn nieuwe rubriek: "Zorg Zonder Nummer". 

Een openhartige getuigenis van Jane (pseudoniem) over hoe ze benaderd werd tijdens haar chemo behandeling... Over pijn en doorzettingsvermogen...

Bedankt Jane, om jouw verslag met ons te delen!

In mei 2013 werd ik tijdens mijn chemo behandeling zo ziek dat ik nogmaals werd opgenomen in het ziekenhuis. Het was al de 4 de keer dat ik voor enkele dagen werd opgenomen, meestal was het maar voor één of hoogstens twee nachten, maar deze keer zouden het 28 nachten worden. Alle dokters en alle verpleegsters kenden me al, zelfs de poetsvrouw Conny kwam al eens een babbeltje slaan en dat ging niet alleen over het weer of over eten, maar er werden al weleens persoonlijke verhalen verteld.

"Het was alsof ik een persoonlijke verpleegster had die er altijd was voor mij."


Over de zorg heb ik echt niet te klagen, de hoofdverpleegkundige Chantal zorgde er steeds voor dat ik een eenpersoonskamer kreeg (wat echt wel nodig was), de zorgkundigen en verpleegsters deden allemaal hun best.
De eerste week was ik zo ziek dat ik echt moest geholpen worden: ze kwamen me 's morgens wassen, smeerden mijn boterhammen, schonken mijn koffie uit en als het echt nodig was dan namen ze de tijd om me te helpen bij het eten. Ik heb hun nooit horen zeggen: “Ho Jane, wij hebben hier geen tijd voor.” Ik heb nooit gehoord: “Jane, je moet even wachten!” Het was alsof ik een persoonlijke verpleegster had die er altijd was voor mij. Ook de mensen die nachtdienst deden verdienen een pluim.

Ik was ziek, echt ziek en ik moest een speciale behandeling krijgen die toen nog in de kinderschoenen stond. Dokter Schauvlieghe, de oncoloog (de kankerspecialist) kwam me van naaldje tot draadje uitleggen wat er zou gebeuren want ze wist dat ik graag alles tot in de puntjes wou weten. Eerlijk, vanaf het allereerste contact met de oncoloog heeft ze mij altijd open en eerlijk alles verteld, alles in mensentaal uitgelegd. Hoeveel vragen ik ook stelde ze antwoordde altijd met evenveel kalmte en steeds probeerde ze me gerust te stellen.

"Zelfs de hoofdverpleegster sprong tussendoor eens binnen om te informeren hoe het ging."

Die behandeling die ik moest krijgen duurde bijna 6 uur. De eerste 4 uren zat er een verpleegster aan mijn bed. Elke 5 minuten werden mijn parameters: bloeddruk, hartslag en temperatuur gecontroleerd. Duizenden keren werd er me gezegd: “Jane, als je ook maar iets voelt moet je het onmiddellijk zeggen.” Alles verliep zoals het moest. De controles werden iets minder, het werd om de 15 minuten. Maar nog steeds met dezelfde verpleegster naast mijn bed. Zelfs de hoofdverpleegster sprong tussendoor eens binnen om te informeren hoe het ging.

Na die behandeling werd ik beter, de dagen gingen traag voorbij. Elke dag kwam Conny mijn kamer kuisen, ik kende het ritueel al, maandag grote kuis, dinsdag een droge ronde, woensdag een extra alle toestellen kuisronde enzoverder.

Tijdens de 2 de week dat ik daar in het ziekenhuisbed lag kreeg ik last van doorligpijn. Ik had nog geen doorligwonde, decubituswonde, maar wel enorm véél pijn. Ik kon niet liggen, niet zitten. Natuurlijk meldde ik dit aan de verpleegsters en aan mijn dokteres.
Er werd een aanvraag ingediend in het ziekenhuis zelf voor een speciaal luchtmatras. Iedereen zijn verbazing was groot toen het matras werd geweigerd, als reden werd er vermeld: mevrouw heeft geen wonde. Tja, en weer deden alle verpleegsters en verzorgenden hun uiterste best om het mij zo comfortabel mogelijk te maken. Ik kreeg een gelkussen. Maar dat kussen hielp niks en ik bleef steeds pijn hebben en die werd erger en erger. Uit pure frustratie en echt uitgeput door de pijn, deed ik mijn man in de zorgwinkel zelf een luchtmatras kopen en dat bracht hij mee naar het ziekenhuis. Iedereen opgelucht natuurlijk.

"Geweigerd. Mevrouw heeft geen wonde."

Enkele dagen later kwam er een groep laatste - jaar studenten hun ronde doen in de gang oncologie. Ze gingen van kamer naar kamer. Samen met hun mentor kwamen ze mij wat vragen stellen en daar was ook de vraag bij: “Heb je klachten mevrouw?” Toen vertelde ik hun het verhaal over het matras dat me geweigerd werd. Je zal het misschien niet geloven maar diezelfde namiddag kreeg ik het gevraagde elektrische luchtmatras!

Na 21 dagen in die ziekenhuiskamer werd ik bijna gek, ik mocht niet op de gang. Buiten was het prachtig weer en toen heb ik mijn oncoloog gesmeekt, echt gesmeekt of ik voor een paar minuten naar buiten mocht. Hier wil ik nogmaals herhalen dat iedereen zijn uiterste best heeft gedaan voor mij, ik werd in rolstoel geïnstalleerd, inclusief een fles zuurstof naast mij met een masker voor als ik dat zou nodig hebben. Ik mocht buiten met mijn man, dat half uurtje in de zonnestralen deden me zo deugd!

"Jullie verdienen een pluim!"

Ik heb véél respect en bewondering voor de zorgkundigen en verpleegsters, ze staan steeds dag en nacht klaar. Ik was blij dat ze er waren en me geholpen hebben! Dank u, ploeg van Dr Schauwvlieghe! En gang van Chantal, in het Stedelijk Ziekenhuis Roeselare!

Jane