De zon schijnt door ons raam, maar het is nog
net iets te koud om buiten te gaan liggen. Mijn man is niet thuis. "Zit je wéér
op die laptop?!" Zou hij al lachend zeggen. Bloggen is
echt een me - moment, en vooral het schrijven is een ontspanning voor mij na mijn
zware werkdagen. Een uitgelopen hobby, kan ik het gaan noemen.
Maar waarom ben ik in hemelsnaam beginnen
bloggen?
Ik zou zo een warme sjaal kunnen aantrekken en
in de eerste zonnestralen kunnen gaan zitten buiten op een comfortabele
ligstoel met een goed boek. Waarom verkies ik dan mijn knusse bank, met de
huiskat naast me? Ik heb net mijn lievelingsprogramma uitgekeken, maar verder
lijkt niets me interessant. En de snoepkast is ook al geplunderd, de buit ligt
naast me. En toch ga ik niet tekenen of knutselen, maar
zit ik weer met die laptop op mijn schoot! Een echte blogger kent dat gevoel.
Ik denk dat het een gevoel is zoals bij een
dagboek: mijn gevoelens moeten eruit!
Waarom zet je het dan niet op papier, zoals
vroeger? Waarom moeten die verhalen online zodat iedereen die kan lezen? Waar
ik vroeger al mijn diepste gevoelens voor mezelf zou willen houden, roep ik
deze dagen al graag eens iets luid over de daken. Ik breek stilletjes aan die
zware muur rondom mij af, en
ik wil dat mensen me zien zoals ik ben!
Later als mijn kinderen allemaal kunnen lezen,
als ze groot of een tiener zijn dan wil ik dat ze op mijn blog lezen wie ik
echt ben! Geen modepopje of een geitje dat zwijgzaam de kudde volgt. Maar wel
een mama die durft opkomen voor haar eigen mening!
Ik zet op mijn blog veel punten in de
kijker.
Taboes zoals roddelen ook een vorm van pesten is, of verlies van een
dierbare kan hard zijn, wil ik ter sprake brengen. Ik wil mensen in de kijker
zetten: zoals mensen die in de zorg werken, of hun inzetten voor opvang voor kinderen met een beperking, ...
Ik wil dat mijn kinderen later lezen dat ik hun
liefheb,
door alle hoogte en diepte momenten heen. Onvoorwaardelijke liefde! Ik
wil dat ze het verhaal kunnen lezen over mijn leven, ons leven, zoals het is.
Met rozengeur en maneschijn, maar ook met de minder positieve kanten.
Ik wil dat ze lezen waar ik op deze leeftijd
mee bezig ben.
Welke emotionele verhalen ik belangrijk vind. Wat er allemaal in
mijn hoofd ronddraait. Misschien zijn ze op mijn leeftijd wel zelf met deze
dingen bezig in hun gedachten. Laat ze maar weten dat ze met alles bij me
terecht kunnen, dat ik een open mind heb.
Waarom ben ik beginnen bloggen? Niet alleen
zodat mijn kinderen dit later kunnen lezen, maar ook omdat ik wil dat de wereld
dit nu leest! Ik wil dat de punten waar ik nu nadruk op leg, ook andere mensen
gaan doen nadenken en inspireren. Ik wil een boodschap meegeven aan al mijn
lezers:
Het mooiste geschenk dat je kan krijgen: is
jezelf mogen en kunnen zijn!
Liefs, Silvy
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Deel je gedachten over deze blog , jouw mening is altijd welkom!