Moest ik een kat zijn… Dan had ik nog ? levens…
Soms heb ik een gekke gedachte, en deze week is er een
in mijn kopje gekropen die ik met jullie wil delen. Een onnozel idee, maar wel
eentje met veel waarheid erin verscholen. Want wat zouden we doen als we zouden
leven als katten? Want die dieren hebben negen levens. Stel je eens voor dat je
negen levens had… Zouden we het dan minder erg vinden om er eentje af te geven,
of een leven zelf te verkorten?
Als ik voor mijzelf begin te tellen, dan ga ik van 9
naar 0.
Dan neem ik één leven af voor al de pesterijen op
school. In het lager onderwijs, en in het middelbaar. Elk jaar zijn er wel personen
geweest die het leuk vonden om me te pesten. En pesten is lelijk, want het
gooit je zelfzekerheid zo de diepte in. Ik was nooit echt populair met mijn
bril vanaf de tweede kleuterklas. Nu dezer dagen ben je mee met de mode met een
kleurrijke beugel, maar in mijn jonge jaren werd je meteen “beugelbekkie”
genoemd. Als je de kranten nu leest of naar het nieuws kijkt, zijn er veel
kinderen die zelfmoord plegen omwille van pesterijen… Hoe erg die pesterijen
kunnen worden wil ik me niet kunnen voorstellen, dan vielen ze bij mij nog mee
met enkel het: “Je mag niet met ons spelen!” Maar een kind zijn zelfbeeld gaat
er toch erg van omlaag…
Daar geef ik ook meteen mijn tweede leven af. Want wat
daarop volgde in mijn tienerjaren was een scheiding van mijn ouders. Lap, weer
een donderslag voor mijn zelfvertrouwen. Nu in dit tijdperk ben je geen
uitzondering meer, en kan je met veel mensen praten en je hart luchten. Maar
toen in mijn omgeving was ik de eerste, zo voelde ik me toch. Ik voelde me
alleen. En alleen dat gesprekje met de leerkracht was niet voldoende om me op
te krikken. Punten daalden naar beneden. Maar stilletjes aan kroop ik het dal
weer uit.
Mijn derde leven zouden mijn ‘beste’ vrienden wel
afgenomen hebben. Vriendschappen waarvan je denk dat je ze kan vertrouwen. Maar
het zijn gewoon de verkeerde mensen die je slechte keuzes laten maken. Ik heb
nooit gerookt of andere rommel genomen. Maar ik had wel ‘vrienden’ die me naar
het verkeerde pad wouden leiden. Een geluk dat ik snugger genoeg was om de
signalen te herkennen en weg te lopen.
Het vierde leven gaat naar liefdesverdriet. Jong of
oud, op elke leeftijd kan je daarvan afzien. Zeeën vol tranen heb ik gehuild,
zakdoeken vol om die éne speciale jongen… Iemand die onbereikbaar was, of
iemand die me niet zag staan. Emoties volgden elkaar op als in een
rollercoaster.
Nummer vijf, zou het leven zijn dat meegaat met een
ander leven. En dan heb ik het over verlies van een dierbare. Onverwachtse
sterfgevallen van vrienden en familie raakten me heel diep. Van de ene had ik
al wat meer verdriet dan de andere, maar telkens lieten ze een leegte achter in
mijn hart. Een gemis van iemand waar ik geen afscheid van kon nemen, doet me
pijn. Maar ze leven verder in mijn herinneringen.
Mijn zesde leven zou naar een slechte gezondheid
kunnen gaan. Genoeg ziektes die ik zou kunnen opnoemen met een geneeskunde boek
bij me… De lijst is eindeloos. Om maar te zwijgen over het lelijkste beest:
kanker. Maar hé, ik mag me gelukkig prijzen dat ik gezond ben, dat is me zoveel
waard!
Zeven is voor financieel gedoe. Ik heb dan wel een dak
boven mijn hoofd, en alle dagen eten op mijn bord. Maar de rekeningen komen ook
elke maand in de bus, en soms is het moeilijk om het hoofd boven water te
houden. Elke maand ben ik blij dat ik met alles rondgekomen ben, en dat die
eerste dag de pre er weer opstaat. Ik mag niet denken aan mensen die in de kou
op straat leven, met kinderen en geen geld om pampers of melk te kopen.
Dan krijgt het lot mijn achtste leven. Je moet het
maar voorhebben, op straat oversteken en een auto je overrijden. Met de auto
een ongeluk hebben, of een treinbotsing ofzo. Dat is het lot, en als die je
komen halen kan je er niets meer aan doen.
Dan kom ik aan negen… De laatste kans. Dan heb ik het
nog niet gehad over depressief zijn. Want dat is nog het kwaadste. Positief
blijven, dat is de boodschap. Dan overleef ik dat laatste negende leven wel.
Genieten van de kleine dingen, van mijn gezin. En geloven in de liefde.
Laat ik dan vooral niet gaan denken aan oud zijn. Want
ouder worden dat is niets, maar oud zijn dat is wat anders. Ik werk in de zorg
met oudere mensen, ik mag niet te veel nadenken over wat bij mezelf nog komen
kan. Dementie, eenzaamheid, niet kunnen leven zonder hulp, … Lap, daar gaat ook
mijn negende leven! Ik heb maar één troost: als kat zal ik blijven gelukkig
spinnen, knorren en knuffelen! Want ik zal genieten van elk moment, van élk leven! Genieten van elke
dag, en dankbaar zijn voor alles.
Wees positief! Geniet van je leven! Leef je leven!
Volgende keer schrijf ik wel iets positievers! :) Het
leven van een spin met acht poten, of over een hondenleven. :)
MaMa TeiGetje Silvy
(Eerste twee foto's zijn van mijn jeugdvriendje Zwartje...
De derde foto is een foto van mijn oudste vriendjes: Benno en Cupido.)
De derde foto is een foto van mijn oudste vriendjes: Benno en Cupido.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Deel je gedachten over deze blog , jouw mening is altijd welkom!