vrijdag 16 september 2016

1 Klik, één lach


Er zijn zo van die momenten in een schooljaar waar elk kind naar uitkijkt, of net niet… Het is maar hoe je het bekijkt, of zelf beleefde. Zo is een van die momenten die je niet vergeet:

Het bezoek van de schoolfotograaf…

Afbeeldingsresultaat voor de schoolfotograaf

Onze kleinste man Rodney is nog te klein om het zich later te herinneren. Maar als hij heel die bende kinderen achter elkaar ziet staan met dat witte doek en dat oogverblindend witte licht van de camera… Dan begrijpt hij niet wat er gebeurt en gaan zijn traansluizen open. Twee jaar geleden, zijn allereerste keer dat hij met broer en zus mee mocht op de foto, heeft hij heel luid onophoudelijk geweend. Zodat de fotograaf wel 10 minuten van zijn kostbare tijd verloor. De tweede maal hetzelfde scenario maar toen kreeg ik nog een gezellig overgeef probleempje op mijn arm erbij. Ik heb nog nooit zo luid: “Doekjes!” geroepen. Twee onvergetelijke ervaringen rijker, en mislukte foto’s als extra.

Dit jaar is de papa een ervaring rijker, want ik moest gaan werken. Spijtig vond ik dat niet echt. Al moest ik wel een hele tijd aan ons kindjes denken. Ze zijn nu weer een jaartje ouder, hoe zouden ze op de foto staan? Zou Rodney terug gehuild hebben?
Roselinde is een geboren model, op de meeste foto’s moet ze maar haar hoofd omdraaien en tovert ze meteen een mooie glimlach. Ryan is ook een jongen die veel plezier heeft op school, maar zo op commando lachen is toch een heel ander karwij. (Laat ik je het verhaal van de communie foto’s maar besparen.) Dus ik ben echt benieuwd met welke snoet ze op de foto’s gaan staan. Het is één momentopname van één stresserend moment op een heel schooljaar, en toch is het de belangrijkste foto. Die terugkomt op alle papieren, of die foto die bij oma op haar kast staat te pronken. Om maar te zwijgen over alle foto sleutelhangers die worden uitgedeeld…

Toen ik thuiskwam kreeg ik het hele verhaal uitgebreid te horen van mijn man. Hoe Rodney heel vrolijk was, tot hij op dat stoeltje moest gaan zitten. Dan was de kermis begonnen… Grote krokodillentranen. Toen de foto’s geklikt waren en papa hem weer in zijn armen nam; was het weer een dikke glimlach. De deugniet!

Roselinde liep me haar fotogezicht zien; wat leek op een brede smiley met de hele rij tanden bloot… Ryan wou er zelfs helemaal niet over praten. Als dat maar goed ging...  Kan ik die fotograaf niet stiekem gaan omkopen voor een kneepje fotoshop?  

MaMa TeiGetje Silvy

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Deel je gedachten over deze blog , jouw mening is altijd welkom!