Vaak spreek ik
op mijn blog over mijlpalen die onze kinderen bereiken. Zoals bv onze kleinste
Rodney die in januari eindelijk ook naar de kleuterklas mag. Mama opgelucht dat
ze uiteindelijk na 7 jaar, uit de Pampers is.
Maar vandaag wil
ik het over een mijlpaal hebben die ik zelf bereikt heb. Het is een gevoel,
maar vandaag besefte ik iets:
“Ik word niet langer als jonge twintiger
bekeken.” Volgende week word ik 29 jaar...
Als tiener zijn
mijn ouders gescheiden. En nog voor ik afgestudeerd was en de twintig bereikt
had woonde ik al samen met mijn vriend. Een hele reek gebeurtenissen maakten me
tot een jonge twintiger die meer volwassener was dan haar leeftijd. Toen ik enkele jaren samen was met mijn vriend hebben we een belangrijke stap gezet.
Samen begonnen we een eigen zaak in de horeca. Maar mijn omgeving zag alleen
maar de schors van mezelf, en mensen zagen niet de inhoud van wat er in mijzelf
allemaal ronddraaide. Een jonge vrouw
die probeerde te zeilen in de horeca, het was niet simpel. Maar elke dag leerde
ik bij, en elke keer weer besefte ik dat mijn gezin op de eerste plaats
stond.
Na al die jaren zelfstandigheid koos ik voor de gezondheid van mijn man. En stelde ik mijn gezin
met onze kleine baby voorop. Ik had het moeilijk om een groot deel van mijn
zelfstandigheid af te geven. Ook mijn sociale contacten vielen allemaal weg.
Maar ik groeide iedere dag…
Ik had het in
die periode moeilijk met uit te spreken wat er echt op mijn hart lag.
Verschillende uiteenlopende jobs nam ik aan, om toch maar zeker aan het werk te
zijn en financieel terug zekerheid te hebben. Er zijn weinig mensen uit mijn
nieuwe omgeving die weten wat voor een levensweg ik al afgelegd heb. Verscholen
achter littekens van persoonlijke ervaringen, vermomd met een masker ging ik
verder.
Vroeger toen ik
mijn masker even naast me neerlegde en mijn ware ik liet zien, reageerden
mensen vol ongeloof. Ze zagen het niet in me dat ik zelfstandig geweest ben. Ik
kon daarom moeilijk mijzelf zijn.
Als ik vandaag
de dag op mijn nieuwe job vertel dat mijn gezin uit mijn man en 4 kinderen
bestaat, rollen de mensen hun ogen zo wat uit hun hoofd. Ze zien me als een
jonge moeder, maar ze zien niet de zware koffer die ik met me meedraag.
Maar ik heb het
gevoel dat er de laatste tijd iets veranderd aan de mensen hun reacties. Als ik
zeg dat ik bijna 30 jaar oud ben, is hun blik in hun ogen anders. Alsof hun
vooroordelen helemaal omdraaien… Verschrikkelijk wat een cijfertje kan doen… Ik
ben altijd al volwassener geweest dan dat belachelijke cijfer. Maar vanaf volgende
week staat de weegschaal eindelijk gelijk:
“Ik word niet
langer als jonge twintiger bekeken.” Maar vandaag ben ik voor mijn omgeving een volwassene sterke vrouw met een vaste job, getrouwd met een zorgzame man, en een liefdevolle mama van onze kinderen.
MaMa TeiGetje Silvy
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Deel je gedachten over deze blog , jouw mening is altijd welkom!