vrijdag 2 december 2016

Gasten Blog van Iris





Sinds ik ziek ben, valt het mij op dat mensen mij anders behandelen. Sommigen hebben medelijden, anderen vinden dat ik niet moet zeuren en wat harder op mijn tanden moet bijten. En nog anderen reageren dan weer ongelovig als ze horen dat ik reeds zolang thuis ben. Maar allemaal (op slechts een handjevol uitzonderingen na) behandelen ze me anders dan ervoor. Raar. Alsof ze eerst ‘de zieke’ zien en dan pas mij. Mijn verpakking is misschien niet meer intact, mijn batterijen lopen sneller leeg en moeten langer opladen. Maar als je daar doorheen kijkt, ben ik nog steeds dezelfde.

Alhoewel. Als ik erover nadenk, heeft ziek zijn en thuis enigszins geïsoleerd zitten, mij wel degelijk veranderd. Aan de ene kant ben ik harder en ook een beetje cynischer geworden, aan de andere kant net milder.

Ik kan steeds moeilijker verdragen dat mensen mij de les lezen en, omdat ik ziek thuis ben, denken dat dat een vrijbrief is om commentaar te geven op al mijn bezigheden. Ik vind niet dat ik me moet verantwoorden voor elke stap die ik zet en voor elke keuze die ik maak. Op dat vlak durf ik af en toe serieus bot uit de hoek te komen. Ik sta niet toe dat iemand het feit dat ik ziek ben in twijfel trekt. En aan wie er een probleem mee heeft dat ik door mijn zien zijn weinig buiten kom, geen feesten kan bijwonen en weinig bezoek verdraag; misschien is het ook wel precies dat, jouw probleem.


 Ga naar haar Gastenblog...

Anderzijds ben ik milder. Tegenover mensen, mensen met problemen en mensen in het algemeen. Het lijkt alsof ik extra geduld gekregen heb. Misschien komt het door het feit dat ikzelf minder opgejaagd ben. Dat ik minder moet doen alsof alles goed gaat en ik alles onder controle heb. Ik heb meer begrip voor mensen die me af en toe of net heel vaak aan de kant zetten omdat ze het druk-druk-druk hebben. Waarom? Omdat ik het zelf zo goed herken. In de laatste maanden dat ik ging werken ging ik ook alleen maar werken. Ik hield de schijn op dat alles goed ging, maar verder had ik voor niets of niemand tijd. Ook de eerste maanden dat ik ziek thuis was had ik geen tijd en energie voor sociale contacten. Mensen namen, en nemen, mij dat nog steeds kwalijk. Terwijl ik een gevecht voerde om elke dag op te staan, namen zij me kwalijk dat ik mijn telefoon niet opnam of hun sms vergat te beantwoorden. Met sommigen onder hen is het contact ondertussen hersteld. Met sommigen ook niet, jammer.

Net dat stemt mij milder naar anderen toe. Ik begrijp dat sommige mensen nood aan rust hebben, net zoals ik ook vaak nood heb aan rust. Ik begrijp ook dat het soms nodig is dat er iemand gewoon naar je luistert. Iemand die geen oordeel velt en die je niet omver gooit met goede raad, maar iemand die je probeert te begrijpen.  Ik begrijp dat, net omdat ik daar ook vaak nood aan heb. Iemand die niet zegt wat ik moet doen, maar die gewoon probeert om mijn situatie te begrijpen. Iemand die zijn hoofd niet schudt om mijn keuzes, maar ze respecteert.
Misschien moeten we met z’n allen wat meer luisteren naar elkaar. Misschien moeten we ook proberen de signalen op te vangen die we niet horen. En in plaats van te komen met ‘het is zolang geleden dat ik iets van je hoorde’, zelf contact nemen opnemen en luisteren naar het waarom.


Misschien heb jij ook weleens nood aan iemand die opmerkt dat jij het moeilijk hebt…


Iris


 Ga naar haar Gastenblog...


Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Deel je gedachten over deze blog , jouw mening is altijd welkom!