Met Nieuwjaar wensen we elkaar beste wensen en een goeie gezondheid. En zelfs als we de glazen champagne of schuimwijn tegen elkaar tikken, klinken we op onze gezondheid. Ik weet niet hoe het komt, maar ik heb dit jaar nog niet veel geluk gehad met mijn gezondheidstoestand... Heb ik niet genoeg gedronken? Of zaten er niet genoeg mensen aan tafel om mee te klinken? Er hangen hier nochtans over de 60 kerst en nieuwjaarskaartjes omhoog met beste wensen - tekstjes...
Mijn jaar kent geen goeie start. In de nacht van 1 januari op maandag heb ik elk uur gezien op mijn wekker. Dat kwam omdat ik de avond ervoor nog laat een maaltijd genomen had. Ik ben vrijwel zeker dat daar iets misgelopen is, want de bokswedstrijden in mijn buik volgden elkaar op. En daar bleef het niet bij... Want de start van het jaar bracht nog meer ongeluk met zich mee...
Mijn man lag lekker te snurken, ik wou hem niet wakker maken. En de dag nadien moest ik niet werken, gelukkig, dus ik dacht: ik val uiteindelijk wel in slaap... Zo schoof de nacht voorbij en voor ik het besefte was het ineens al 6 uur. Jullie zullen wel denken, hoe hou je dat zolang vol? Wel ik ben iemand die niet graag medicatie neemt, en daarbij ben ik nog eens ontzettend koppig. :-)
Mijn man was net met één oog wakker, dat hij me zittend tegen mijn hoofdkussen opmerkte, toen ik net op tijd naar de badkamer sprintte... Daar geef ik jullie geen details bij, maar laten we zeggen dat het niet zo smakelijk was. Heel mijn maaltijd kwam er weer uit, eindelijk dacht ik, nu ga ik kunnen slapen en is het voorbij. Mijn gezondheid red me wel. Maar niets daarvan, mama mocht nog wat meer afzien. Vanaf dat moment ben ik medicatie beginnen innemen, want die buikpijn die werd steeds erger. Ik heb een hele dag doorgebracht in mijn bed. Tegen de avond kon ik weer wat yoghurt eten op de bank en was het al veel beter. Maar wat een afzien, zucht. Ik had er geen idee van dat een mens zo ziek kon zijn in zijn maag.
Op dinsdag 3 januari ging de wekker weer af om te gaan werken... Ik heb het gehaald, maar wat een start van het jaar!
En daar blijft het niet bij... Mijn verhaal is nog niet over! Donderdagmorgen vertrok ik naar mijn werk, zoals de laatste weken met de brommer. Want dit koude weer nodigt me niet uit om me met mijn fiets erdoor te jagen. Het vroor al wel een paar dagen, maar de gladde wegen van donderdag had ik niet voorspeld! En dat heb ik gevoeld ook... Weer een flinke deuk in mijn gezondheid.
Op nog geen 200 meter van mijn huis, in de eerste bocht die ik moest nemen, ben ik met de brommer uitgegleden op mijn linker zij. Ik reed nog geen 15 km per uur, en was zeer oplettend. Maar het gebeurde in een paar seconden en daar lag ik dan... Geen zorgen beste lezers, doordat ik eigenlijk niet zo snel reed valt het allemaal wel mee. Er stonden geen bomen in de weg, en ook geen tegenliggers. Ik was nog bij bewustzijn en maakte alles mee, ik voelde meteen dat de pijn alleen maar in mijn beide knieën zat.
Wat mij het meeste verbaasde is dat er maar één persoon meteen naar mij toesnelde om me hulp te bieden... Een andere meneer die uit de andere richting kwam gereden met zijn motor. Die hielp me mijn nog draaiende brommertje recht te zetten, en vroeg me meermaals bezorgd of het wel goed met me ging. Ik keek naar mijn beide knieën, zie zagen alleen blauw zonder bloed. Ik voelde ze kloppen, maar ik kon nog stappen. Voor de rest was ik enkel wat geschrokken, maar mijn hoofd of zo mankeerde niets. Waarom stapten er geen andere mensen uit hun auto? Waar is de hulpvaardigheid en de bezorgdheid om je medemens naartoe?
Waarom ik niet meteen weer naar huis reed? Ik werk op een plek waar de meeste dokters samenkomen. Als ik naar huis had gereden, had de huisarts me toch doorgestuurd naar... Mijn werk waar al de dokters met hun pleisters klaarstaan.
Op mijn werk heb ik me ook meteen gemeld als een werkongeval en hebben ze me meteen geholpen. Om een verhaal van papieren en wachten kort te maken: er is niets aan mijn bot, maar wel een serieuze verstuiking aan mijn beide knieën. De moeilijke theoretische benaming: Links haematoom aan de mediale zijde van de patella, rechts lichte zwelling mediale zijde van de patella. Ik schoot bijna door de plafond toen die dokter aan mijn benen kwam draaien en trekken! Tot de assistente poeslief een ijskoude zalf op mijn wonden kwam smeren, dacht ik: Blijf toch van me af, dat kan ik ook wel.
Mijn man kwam me halen met een kameraad en de auto, en zo bracht ik de rest van mijn verlofdagen door op de bank met een verschrikkelijk spannende steunkousen rond mijn benen. Vlogen die even snel de deur uit!
Eind goed, al goed. Morgen huppel ik weer rond, maar de trap naar boven zal nog een paar daagjes moeten wachten. Wie wenst me, om me te steunen, nog een goeie gezondheid toe voor het nieuwe jaar?
MaMa TeiGetje Silvy
Van harte nog een héél GEZOND en GELUKKIG 2017 toegewenst .
BeantwoordenVerwijderen